Aşk Tesadüfleri Sevmez - 2

-2-

Ertesi gün Jongwoon’la tekrar buluşmak istedi Baekhee; ama bu pek mümkün değildi. Annesi onu evden eve götürdü, arkasından beğendikleri ev için bir de mobilya mağazasına götürüp bütün mobilyaları seçtirdi. Baekhee bundan memnun olabilirdi; eğer hangi desenin daha güzel olduğu ve hangi ahşabın hangi perdeyle daha iyi uyacağıyla ilgili bitmeyen tartışmalara girmeselerdi. Sadece salonla mutfağı seçmek bile tam üç saat sürünce Baekhee annesini Haerin’in odasını seçmeye yollayıp kendi odasına ne aldığına karışmamasını buyurdu. Neyse ki annesi onun kendisine karışılmamasıyla ilgili bu tavırları ergenliğine vurup hoş görüyordu.

Üçüncü gün Baekhee ve Haerin’İ gidecekleri okullara kaydettirmek gibi bir maratona giriştiler. Aslında kayıt ve transfer o kadar sıkıntı olmazdı, eğer annesi Haerin’i kaydettirecek uygun bir okulu çabucak beğenebilseydi. Baekhee onu kabul edecek, Çin’deki lisesiyle denk bir lise bulduğu anda saniye sektirmeden kaydını yaptırdı. Gerçi Korece seviyesinden ve diller arasındaki terimler farkından dolayı, bir de adaptasyon süresince zorlanmamak için bir alt sınıfa kaydoldu; ama bunu sorun etmedi.

Haerin’e uygun bir okul bulmaları oradaki dördüncü günlerinin sonuna denk geldi; aynı okullara beşinci defa gidip artık öğretmenlerle röportaj yaptıkları gerçeğini mümkün olduğu kadar göz ardı etse de Baekhee son yedi okulda annesinin yanında durmak yerine okulun fiziksel olanaklarını gözden geçirmek bahanesiyle bahçede ve spor tesislerinde yürüyüşler yapmayı tercih etti.

Annesinin beğendiği okula en son geri dönerlerken Baekhee arabada sıkıntıdan patlayabileceğine inanıyordu. Kaydın yine de uzun süreceğine inandığından annesini ekip okulun artık neredeyse ezberlediği bahçesine yöneldi. Girmediği tek yer olan spor salonuna bakacağını söylemişti annesine; planlarının arasında bir top çalıp biraz basketbol oynamak vardı. Buna gerek kalmayacağını tahmin etmemişti.

Okulun ikinci haftasında, dersin ortasında spor salonunda tek başına basketbol oynayan kimse göreceğini sanmıyordu Baekhee. En kötü bir sınıf halinde ders yapıyor olurlardı, o zaman bile hocadan izin isteyerek bir şeyler yapabilirdi. Şimdiyse sadece bakakalmış, basketbol topunu kolunun bir uzantısıymış gibi dans ettiren genci izlemekle meşguldü. Genç muhtemelen çok küçüktü, boyu Baekhee’den kısa olmalıydı ve neredeyse çiroz olduğunu söyleyebilirdi Baekhee; ama çok iyi oynadığı inkar edilemez bir gerçekti. Ama eğer bu okulda son sınıfsa bile büyüdüğü zaman gerçek bir basketbolcu kadar uzun boylu ve bir manken kadar güzel yüzlü olacağı kesindi.

“Hey!” diye seslendi Baekhee sonunda, çocuğun dikkatini çekerek. Çocuk topu elinden düşürdü, tökezledi, düşmeden toparlamayı başardı ve Baekhee’ye baktı. Az önce rezil olmamış gibi güvenli bir yüzle deri bileklikli ellerini kot pantolonunun ceplerine soktu ve yüzüne düşen nemli kaküllerinin arasından davetsiz misafirine baktı. Başarılı, diye düşündü Baekhee; tek bakışla davetsiz misafir olduğunu hissettirmişti çocuk ona.

“Hey.” Dedi çocuk, sanki bu çok normal bir şeymiş gibi.

“Spor ayakkabım yok, bunlarla gelmem yasak mı?” diye sordu Baekhee, utanmazca ayağını kaldırıp ayakkabısını göstererek. Üzerinde siyah taytı, nane yeşili converseleri ve üzeri siyah baskılı kapri kollu bol beyaz bluzu vardı; annesine iki okul arasında aldırdığı krem rengi mont da önü açık bir biçimde üzerinden sarkıyordu. Montu çıkardığı zaman, ayağında converse olmasa bile basketbol oynamak için yeterince uygun bir kıyafeti olacaktı.

“Sen salak mısın yoksa Çin’de böyle mi yaparsınız?” diye sordu çocuk. Eğer bu bir çizgi film olsa Baekhee’nin alnında bir damar atmaya başlayabilirdi; ama aksanından Çinli olduğunun bu kadar belli olmasından da rahatsız olmamış değildi.

“Sen kasıntı mısın, yoksa insanları aşağılayarak egonu okşamaya mı ihtiyacın var?” diyerek tek kaşını kaldırdı kız ve sahayı tribünlerden ayıran demire elini koyup tek hamlede sahaya atladı. Çin’de yaşayıp bir dövüş sanatı öğrenmemenin bir günah olduğunu düşünenlerdendi, sportif bir kız olmanın kaymağını da her zaman yemişti.

“Seni sevmeye başlıyorum.” Diye sırıttı çocuk pişkince, sonra gidip basket topunu düşürdüğü yerden aldı. Baekhee ne düşünse bilemiyordu: çocuğu sevimli mi bulmalıydı, yoksa bir temiz dayak mı atmalıydı?

“Adın ne?” diye sordu en sonunda, en mantıklı tepkilerden birinin bu olduğunda karar kılarak. Etrafta bir güvenlik göremiyordu, çocuğun ayağındaki ayakkabılar da pek salon ayakkabısına benzemiyordu; bu yüzden kendi converselerini çıkarmadı.

“Sehun.” Dedi çocuk, sonra top kıza sert bir pas attı; tutamayacağını düşünmüş gibi bir hali vardı ama Baekhee pası yakalamakta zorlanmadı. “Ya sen?”

“Baekhee.” Dedi kız, topu ustaca yanında sektirirken. Tamam, usta bir basketbol oyuncusu olduğunu söyleyemezdi; ama Çin’de okul takımının yardımcı koçluğunu yaptığı sırada top sektirecek yeterince vakti olmuştu – hayır, taktik çalıştıran o değildi ve hayır, sevgilisi takımda olduğu için de orada bulunmuyordu. Sadece oyunu seviyordu ve beyinsiz liselilerin maç yaparken ne zaman kendilerini sakatlayacakları belli olmuyordu, sakatlandıklarında da o olmazsa kendilerini ölümüne zorlamak gibi bir huyları vardı, dizleri dönmüş bile olsa.

“Güzel isim.” Dedi Sehun, kıza yaklaşırken. O yaklaştıkça çocuğun kendisinden bir baş kadar kısa olduğunu fark etti Baekhee.

“Kaçıncı sınıftasın?” diye sordu kız, tek kaşını kaldırarak. Sehun omuz silkti.

“Seninle kapışacak kadar büyüğüm.”

“Ergenliğe yeni giriyoruz demek ha? Vay… sivilcelerin çıkınca haber ver.” Dedi Baekhee kıkırdayarak. Topu arkasında sektirerek bir iki adım geri yürüdü. “Ben de lisedeyim, Çin’den yeni geldim. Annem üç gündür beni sıkıntıdan patlatıyor ve burada tanıdığım tek kişiyi bile göremiyorum. Hadi biraz eğlenelim.”

Sıkı bir basketbol kapışmasından sonra ikisi de terlerinin soğumasını bekleyerek sahanın kenarında otururken çocuk sonunda inatçılığını bıraktı. Hala burnu havada bir hali vardı; ama artık klasik ergen triplerine girmiyordu. Çocuk daha on iki yaşındaydı; ama kendini on üç sanıyordu. Gerçekten de ergenliğe yeni girmişti ve daha yeni boy atmaya başlıyordu, kesinlikle iki metreden uzun olacağına inanıyordu. Bir abisi, bir de ablası vardı ve bugün onu okuldan almaya abisi gelecekti.

“Hyung seni görse kesinlikle çok dalga geçerdi. Onu basketbolda asla yenemezdin… en azından NBA Showdown’da.” Dedi Sehun, cümlenin sonunda somurtarak. Baekhee kıkırdadı.

“Abin tam bir tembel tenekeye benziyor.” Dedi gülerek. Çocuk başıyla onayladı.

“En büyük hobisi bilgisayar oynayıp şarap içmek. Annem izin vermiyordu tabii ama babam günde sadece bir bardak içtiğini söyleyip annemi durdurdu. Ablam spora bayılır aslında; ama onun da her yeri çok çabuk morarıyor ve bir yeri yaralanırsa kötü olur, o yüzden oynamıyor.”

“Ama sen sıkılmıyorsun çünkü zaten okulun popüler çocuğusun?” dedi Baekhee, hafiften iğneleyerek. Sehun bunu anlamış gibi görünmüyordu.

“Off okuldaki herkes salak.” Diyerek dilini çıkardı ve kaba bir ses çıkararak diliyle dudağının arasından nefesini verdi. Baekhee elinde olmadan güldü; ama yorum yapmadan çocuğun konuşmasına izin verdi. “Hepsi ya ana kuzusu ya babasının bir kızı; yok birine yeni fotoğraf makinesi gelmiş, yok diğerinin kız arkadaşının eteğinin boyu çok uzunmuş…”

Çocuğun yüzündeki iğrenmiş ifade Baekhee’ye kelimelerden daha fazlasını ifade ediyordu. Bu çocuk muhtemelen yaşıtlarından daha zekiydi ve daha da büyük ihtimalle öyle olması için büyütülmüştü. Rol modeli abisi miydi, ablası mıydı bilmiyordu; ama annesi veya babası olmadığı kesindi çünkü hiçbir çocuk babasına benzemek için bu kadar ergen davranmazdı. Abisini de yerden yere vurduğuna göre muhtemelen ablasına yakın olmak için çabalıyordu bu çocuk.

“Niye, senin sevgilin yok mu? Hem de bu suratla?” dedi Baekhee meydan okurcasına. Karşılığında çocuktan kendini beğenmiş bir sırıtış aldı.

“Hiçbiri bana layık değil, önce biraz büyüsünler.”

Daha fazla konuşamadılar; annesinin işi bitmişti ve Baekhee’nin gitmesi gerekiyordu. Veda etmek için döndüğünde çocuk ona telefon numarasını verince şaşırdı; hem bu yaşta bu telefona sahip olmasını beklemiyordu, hem de ona numarasını vermesini. Ama çocuk, beklenmeyen bir centilmenlik seviyesiyle, eğer Kore’de bir sıkıntısı olursa onu aramasını, kendisi yardım edemese bile bir yardım bulacağını söyleyince kız Sehun’un alnına düşen nemli saçlarını karıştırmamak için kendini zor tuttu.

Kore’de kaldıkları beşinci gün, satın aldıkları evin bütün işlemleri bitmiş, temizlik şirketi de evden çıkmıştı ve dekorasyon zamanıydı. Baekhee annesinden zorla – hatta belki biraz kavgayla – izin alarak da olsa en azından bir günlüğüne Jongwoon’u yanına çağırabildiği için çok mutluydu. En azından bugün sıkıntıdan patlamayacağına inanıyordu. Haksız çıkmadı.

Eve önce esas mobilyalar geldi. Mobilyaları kurmakla görevli ekip salonla uğraşırken Baekhee ve Jongwoon kızın eşyalarını kızın seçtiği odanın ortasına yığıp üzerini naylonla örtmüşlerdi; ellerinde iki fırça, duvarlara saçmalamakla meşgullerdi.

Baekhee oldum olası dümdüz duvarları sevmezdi. Çin’deki evlerinde Haerin’le aynı odada kaldıklarından saçma herhangi bir şey yapamıyordu; ama burada seçtiği evin özellikle kendi odasını ayırabileceği büyüklükte olmasına dikkat etmişti. Şimdi kendi kutu gibi odasını çevreleyen kendi buz beyazı duvarlarının üzerine rengarenk boyalarla resim yapmakla meşguldü ve eline yüzüne bulaşmış bütün boyalardan da belli olacağı üzere bundan inanılmaz keyif alıyordu.

Duvarlardan birini deniz altı gibi boyamayı başarıp içine birkaç balık, bir deniz atı ve bir Caretta Caretta kondurdular. Jongwoon’un resim yeteneği düşündüğü kadar kötü değildi; ama iş sanatsal kısma döküldüğünde Baekhee kendi yaptıklarını daha çok seviyordu. Jongwoon deniz altı duvarı tamamlarken Baekhee onun hemen yanındaki duvara sanki o deniz altı sadece bir su damlasının içindeymiş gibi bir efekt vermiş ve duvarı cama vuran yağmur damlaları gibi boyayarak büyük olan damlaların içini Jongwoon’un doldurması için hazırlamıştı. Baekhee bir sonraki duvara geçtiğinde Jongwoon’u da boyalar ve damlalarla baş başa bırakmış oldu.

Bir sonraki duvar, Baekhee’nin balkonuna açılan dev cam kapıları içeriyordu. Baekhee temadan kopmamak adına cam kapıların iki yanına yeşil yosunlar ve yosunların yanında uçuşan altın iplikler çizdi, camları sticker yapıştırmak için boş bıraktı.

En son duvar Baekhee için bir pencereydi; yosunların yanında durup denizi yağmurlu camdan ayıran kocaman bir kayanın içine oyulmuş bir pencere. Pencereden güzel bir kır manzarası görünüyordu ve hemen pervazdaki çiçeğin üzerine güneş vuruyordu. Dışarıda esen rüzgar kır çiçeklerini dalgalandırıp parlatırken aynı zamanda pencereden uzakta, Baekhee’ye sırtı dönük olan kız çocuğunun beyaz elbisesini ve hasır şapkasından sarkan kırmızı kurdeleyi uçuşturuyordu.

Olmasını hayal ettiğinden daha amatör, ama sadece böyle olduğu için bile daha güzel olan duvarları boyamayı bitirdiklerinde Jongwoon’un duvarına baktı. Damlaların içinde çocuk hayalleri yüzüyormuş gibi görünüyordu. Baekhee genci bu yüzden çok seviyordu; ondan üç yaş büyük olmasına rağmen hala üç yaşındaymış gibi hayallerini koruyabiliyordu.

En son olarak ellerini boyalara batırdılar ve boş buldukları bir köşeye el izlerini bastılar. Geri çekilip kapıdan baktığında odasının güzel olduğunu düşündü Baekhee. Aptal, beyaz duvarların yerine eşsiz bir manzara vardı önünde; içine pencere oyulmuş kayanın üzerinde de el izleri duruyordu, büyük çim yeşili bir elin hemen yanında küçük, sarı bir el.

Kendinden memnun bir biçimde banyoya gidip ellerini ve yüzünü boyadan temizledi Baekhee, sonra da Jongwoon’un aynı şeyi yapmasına yardımcı oldu. Her taraflarının boya olacağını bildiklerinden üzerlerinde Jongwoon’un getirdiği iş tulumları vardı. Yeterince temizlendikten sonra üzerlerine temiz kıyafetlerini de giydiklerinde yeniden insan içine çıkmaya hazırdılar.

Odanın boyasının kuruması en azından bir gün alacağından işçiler Baekhee’nin mobilyalarını odanın dışında kurdular. İşleri bittiğinde çoktan hava kararmıştı. Annesinin Jongwoon’a akşam kalıp onlarla yemek yemeyi teklif etmesini umuyordu Baekhee; ama annesi sadece otele dönmekle ilgileniyordu. Baekhee de annesinin yerine kendisi sordu. Jongwoon yine de gelmemeyi tercih etti – Baekhee’nin gencin annesinin korkunç bakışlarına maruz kaldığı konusunda ciddi şüpheleri vardı.

Otele geldikleri zaman pek de haksız olmadığı ortaya çıktı. Annesi Jongwoon’un varlığından genç Çin’e geldiğinden beri haberdardı; ama nedense tam olarak şimdi uyuzluk yapası tutmuştu.

“Onunla çok içli dışlısın.” Dedi annesi, kollarını kavuşturmuş ayağıyla yerde ritim tutarken. Bu bir an sonra Baekhee’yi haşlamaya başlayabileceğinin göstergesiydi ve Baekhee bundan hiç hoşlanmıyordu.

“Neden acaba, arkadaşım olduğu için olabilir mi?” dedi Baekhee, direk savunmaya geçerek. Annesi sesli bir biçimde iç geçirerek gözlerini devirmek suretiyle Baekhee’de ani bir gözlerini vahşice oyma isteği uyandırdı.

“Çin’de de arkadaşındı, o zaman böyle söylemiyordum.” Dedi annesi.

“Ben de onu diyorum! İçine cin mi kaçtı senin? Arkadaşım o benim; ne yapacaktım, Kraliyet ailesi veliaht prensi falan gibi mi davranacaktım çocuğa?” dedi Baekhee, hiç dilini tutmadan.

“Saygılı ol biraz!” diye haşladı annesi anında. Baekhee bıkkınlıkla hırlamasına engel olamadı; ama neyse ki kadın bunu görmezden – ve duymazdan – geldi. “Tavırla tavır arasında fark var, Baekhee bu çocukla gerçekten fazla yakınsın. Aranızda ne var sizin?”

“Yatak arkadaşım anne!” diye bağırdı en sonunda Baekhee Çince ve renkli küfürlerden bir demet savurarak odasına girdi, kapıyı arkasından çarparak annesiyle arasındaki iletişime bir son verdi. Bazen kadın gerçekten tepesini attırıyordu. Bir an önce liseyi bitirmek, bir iş bulmak ve onun dırdırlarının menzilinden çıkmak için sabırsızlanıyordu Baekhee. Annesinin sinir bozucu laflarına ve geri kafalı yargılamalarına maruz kalmadan arkadaşıyla eğlenemeyecek miydi? Bu çok saçmaydı.

Kore’de kaldıkları yedinci gün de evin düzeni, dekoru ve temizliğiyle – en çok da perdeleriyle – uğraştılar. Bugün Jongwoon’un dersi vardı, gelememişti; ama onluk bir şey yoktu, o da sıkılırdı. Hem zaten derste de sıkıntıdan patladığından durup durup masanın altından Baekhee’ye mesaj atıyordu. Gerçi durup durup kendi kendine beyinsiz sırtlan gülüşü yaptığı için annesinin yargılayan bakışlarına maruz kalmıyor değildi; ama kimin umurundaydı ki?

Odasının boyaları kurumuştu, eşyaları da monte edilmişti; ama taşıyacak kimse yoktu. Annesiyle ıkına sıkına taşımayı bitirdiklerinde annesinin yüzü mosmor olmuştu. kadın çantasından bir şişe su çıkarıp mutfak masasına oturdu ve nefeslenmeye çalıştı, bu sırada Baekhee monte edilmeden hala kutularında duran tek şey olan beyaz raflarını çıkarıp beğendiği yerlere vida deliklerini işaretledi. Yerlere naylon serdikten sonra matkabı alıp obsesif bir biçimde düzgün olması için ölçtüğü rafları tutacak vidaların deliklerini delmeye başladı.

Baekhee raflarla olan işini bitirdiğinde annesi ancak kendine gelebilmişti. Annesine biraz daha zaman verip yere dökülen tozları temizledi, eşyalarının yerini düzenledi ve her şeyin istediği gibi olduğuna emin olmak için etrafına bir kere daha baktı. Bu arada annesi seslendi.

“Gece on ikiye uçak bileti aldım!”

“Ne yaptın?!” diyerek mutfağa, annesinin yanına gitti kız.

“Uçak bileti, dedim, işimiz bittiğine göre döneriz artık.” Dedi annesi. Baekhee saatine baktı. Saat çoktan altı olmuştu; otele gidecek, duş alacak valizini toplayacak, hava alanına gidecek ve bir de uçağa mı yetişecekti yani şimdi? Ama bilet alındığına göre yapacak bir şey yoktu. İç geçirip bıkkınca annesine baktı.

“Sen de gelir misin, yoksa otele taksiyle mi gideyim?”

Yolu tek başına gitti. Annesinin hala işi vardı, ya da öyle olduğunu iddia etti en azından. Baekhee ne işi olabileceği hakkında gerçekten hiçbir fikir yürütemiyordu, bütün işleri yapmışlardı zaten. Yine de annesinin “işlerine” akıl sır ermezdi. Annesi de onun hazırlanma süresi hakkında aynı şeyi söylüyordu. Her şey karşılıklıydı.

Otele gidip çabucak bir duş aldı, saçlarını kuruttu, yolculuk kıyafetlerini giydi, eşyalarını valizine doldurdu; ama montuna gelince kalakaldı. Onu giyecek miydi, valizine mi koyacaktı, hiç bilmiyordu. Dolabın kapalı kapağı ona sanki açması için bağırır gibi bakıyordu. Baekhee onun arkasında olan şeyi biliyordu ve içindeki savaş paha biçilemezdi. Ona bir yabancının sadece acıdığı için verdiği eski bir montu yanına alacak mıydı; yoksa burada mı bırakacaktı?

Aslında burada bırakması daha mantıklı olurdu. Mont zaten atılacak kadar eskiydi ve açık konuşmak gerekirse pek bu zamanın modası gibi de durmuyordu. Baekhee böyle bir montu daha önce gördüğünü bile hatırlamıyordu aslında, belki de özel dikimdi. Eğer öyleyse de üzerinden bayağı zaman geçmiş olmalıydı. Bunu ona veren genç… yakışıklı… adam, öhöm, evet, gerçekten üniversiteli gibi duruyordu en az ve bu mont bir üniversiteli için uygun yaşta değil gibiydi – özellikle de deri kapüşonuna bakıldığı zaman.

Aslında yanına almaması doğru seçim olmalıydı. Hem, niye götürsündü ki? Onun yeni bir montu vardı, annesinin itiraz etmeden aldığı belki de ilk şey olan o tatlı montu da çok seviyordu üstelik. Bu eski şey çok kalındı, çok ağırdı ve belki de ufacık kabin boy valizine sığmak için fazla büyüktü. Belki de o montu da koyunca bu valizi kabine almayacaklardı, ne gereği vardı ki?

Aslında çöpe atıp unutabilirdi de; ama annesine bunun Çin’deki sevgilisinin ona verdiği mont olduğunu söylediği için kesinlikle yanına almak zorunda kalıyordu. En azından hikayesinin inandırıcılığını artırmak için bu montu Çin’e götürüp orada çöpe atabilirdi. Yani evet, uçak ve valiz kısmı biraz sıkıntı olacaktı; ama elbet halledilirdi.

Krem rengi montunun daha ince olduğunu düşünerek kıyafetlerinin üzerine katlayıp koydu ve dolabın içinde askısında sabırla bekleyen eski montu çıkarıp çabucak içine sarındı. Derin bir nefes aldı ve gülümsedi. Bu çok sapıkça geliyordu düşününce; ama monta sinmiş koku tek başına kızın bütün sıkıntısını yatıştırmaya yetiyordu. Sadece bu kokuya sarınıp uyumak için çok şey verebilirdi… ki buna gerek olmadığını fark etti. Kokuya resmen sarınabiliyordu zaten.

Üzerinde eski montla her şeyi toplu bir halde yatağına uzandı ve gözlerini kapattı.