Aşk Tesadüfleri Sevmez - 1

-1-

“Ne biçim hava bu ya?!” diyerek deri ceketine sarındı genç kız. Buraya ev bakmak için gelmeye ikna olduğuna lanet ediyordu. Sen de gel Baekhee, hem dile hem de ortama bir alışmış olursun. Sonra alışsa ölürdü sanki! Annesinin sözüne kandığına inanamıyordu. Şapşal kız kardeşi hayatı boyunca ilk defa mantıklı bir karar vermişti sanki. Derdine neydi de gereksiz yere gelmişti?

Yanında sadece küçük bir omuz çantası ve kabin boy bir valiz vardı; valizin içinde de iç çamaşırları ve birkaç kıyafet vardı. Her ne vardıysa en azından bu havada onu sıcak tutacak herhangi bir mont veya benzeri kıyafet yoktu. Annesinin ona buradan yeni bir mont almaya gönüllü olacağını hiç sanmıyordu Baekhee ve annesi öyle bir şey yapsa bile önce otele kadar donmadan gitmesi gerekecekti. Ah, her ne kadar profesör saçmalık derecesinde seksi de olsa o lanet dersi asıp annesiyle beraber gitmeliydi. Çince okkalı bir küfür savurdu.

“Yabancı mısınız?” dedi karizmatik bir ses hemen arkasından Çince konuşarak. Baekhee Kore sınırları içerisinde kendi dilinin konuşulmasını beklemediğinden şaşkınlıkla dönüp arkasında duran sesin sahibine baktı.

Genç uzun boylu, dağınık dalgalı saçlı ve dolgun dudaklıydı. İnsanın ilk dikkatini çeken şeylerin bunlar olacağı, ya da insanın değil de Baekhee’nin ilk dikkatini çekenin bunlar olacağı kızın aklına asla gelmezdi. Baekhee daha çok göz insanıydı, insanların gözlerine ve bakışlarına diğer bütün özelliklerinden daha fazla ve daha önce dikkat ederdi. Halbuki karşısındaki kişinin gözlerine bakışları en son varmıştı.

“E-eh sayılırım.” Dedi en son, o da Çince cevap vererek; ama dişlerinin titremesini önleyememişti. Ceketine biraz daha sıkı sarındı, belki rüzgarı keserse birazcık ısınmayı başarabilirdi, en azından taksi gelene kadar. “Ya s-siz?”

Genç Baekhee’yi düşünceli bir biçimde yukarıdan aşağı süzdü, sonra dudaklarını birbirine bastırdı ve kalın, kapüşonlu montunun fermuarını indirdi. Baekhee şaşkınlıkla baktı. Bu havada o montun önünü açmıştı, ve şimdi de çıkarıyordu, şimdi de… kızın omuzlarına dolamıştı. Montun sıcaklığı deri ceketin üzerinden bile içine kadar işler ve titremesini neredeyse anında geçirirken Baekhee kocaman açılmış gözlerle şok içinde karşısındaki karizmatik gencin karizmatik gülümsemesine baktı. Genç Korece konuştu.

“Aniyo.”

Baekhee aslında tepki verecekti; teşekkür edecekti, neden yaptığını soracaktı, yapmak zorunda olmadığını söyleyecekti, muhabbet edecekti. Aklında gencin bu kibarlığını geri ödeyecek onlarca yol vardı; eğer genç o daha hiçbir şey yapamadan dönüp hızla uzaklaşmasaydı. Baekhee gencin peşinden gitmeye çalıştığındaysa en az yarım saattir beklediği ve gelmeyen taksi tam o anda önünde durmaya karar verdi.

Kız böyle bir şeyi nasıl karşılayacağını bilemiyordu; taksiye binip binmemekte bile kararsızdı aslında ama genç çoktan kalabalığın arasında kaybolduğundan zaten onu bulmak için pek fazla şansı olduğu söylenemezdi. Kız iç geçirerek taksiye bindi, annesinin verdiği adresi şoföre aksansızca okumayı başardı ve arka koltuğa kurulup üzerindeki hala sıcacık olan monta sarındı.

Mont kalın kaşe kumaştandı; füme rengiydi ve yakasında, fermuar kısmında, kapüşonunun kenarlarında ve dirseklerinde deri vardı. İçi polar kaplamaydı ve kara kışta bile insanı sıcak tutabilecek bir şeye benziyordu. Üzerinden de kızın dışarıda esen rüzgardan dolayı pek algılayamadığı bir koku yayılıyordu. Baekhee parfümleri bilirdi ve bunun bir parfüm olduğunu düşünmüyordu. Paltoya sinmiş koku biraz is, biraz egzoz, biraz tütün; ama bolca kendine özgü erkeksi bir kokuydu.

Taksiden inme zamanı geldiği zaman kız kendini içinde zaten ufacık kaldığı paltoya iyice sarınmış, burnunu polara gömmüş kokuyu içine çekerken yakaladı. Kendini topladı, taksiciye parayı verip indi ve yüksek, lüks görünümlü otel binasına girdi. Lobide onu bir erkek bir kadın iyi görünümlü, üniformalı görevli, yüzlerinde güzel gülümsemelerle karşıladılar. Baekhee aralarından çabucak geçip kendini resepsiyona attı. Annesinin adını verdiği zaman neyse ki kendi girişinin de sabahtan yapılmış olduğunu öğrendi. Kalacağı oda annesinin hemen yanındakiydi, annesi önce kendi yanına gelmesi için resepsiyona not bile bırakmıştı.

Baekhee annesini kırmadı – zaten kıramazdı, odasının anahtarını da çalmıştı kadın – ve yedinci kata çıkıp sola döndü, baştan üçüncü kapıya birkaç defa tıkladı. Birkaç saniye içinde kapı açılmıştı.

“Bir an hiç gelmeyeceksin sandım! Ne oldu, taksi mi bulamadın? Ben sana demiştim önceden haber verelim gelsinler diye… o üstündeki de ne?” Baekhee annesinin susmayan vırıltısına kulaklarını tıkamaya alışkın bir biçimde içeri yürüyüp çantasını yere bıraktı. Haerin’e kızıyordu; ama kız ne yapsındı, armut dibine düşerdi.

“Sevgilim hava alanında verdi, soğuk diye.” Dedi kız umursamazca. Ortaokuldan beri sayamayacağı kadar çok sevgilisi olmuştu, annesi bunu sorgulamazdı. Muhtemelen de Çin’de birinin montu olduğunu düşünürdü. Aslında “sevgilisi” olduğu dışında söylediği yalan değildi – ki eğer fırsatı olsa Baekhee o kısmı da doğru yapmak isterdi.

“Ha tamam. Ben de olası evlere biraz baktım; çok fazla seçenek yok gibi, yarın seninle tekrar bakar karar veririz. Ayrıca kaydını da aldıralım hazır sen gelmişken. Evi tutarız, haftaya taşınırız, sen de derslere başlarsın. Biraz devamsızlıktan bir şey olmaz, anlayış göstereceklerdir. Sen yanına ne aldın kıyafet? Yüz bakım ürünlerini unutmadığını söyle bana, bir kadın her zaman kendine iyi bakmalıdır-”

“Ben bir kadın değilim ve nefes al, başımı ağrıtıyorsun!” dedi Baekhee. Annesi nefes almadan söylenebilecek en fazla cümle dünya rekorunu kırarken kız da bu fırsatı odasının anahtarını ele geçirmek için kullanmıştı. Yerden çantasını alıp kapıya yürüdü, annesi tam onu kabalığı için haşlamaya hazırlanırken kadının sözünü bir daha kesti. “Tamam her şeyi yarın hallederiz, ben şimdi biraz dinleneceğim, hadi görüşürüz!”

Kapıyı arkasından kapatıp odasına kaçtı ve kapıyı kilitlediğine emin olduktan sonra rahat bir nefes aldı. Annesi bazen gerçekten boğucu olabiliyordu. Babasını daha çok seviyordu Baekhee, adamın en azından dakikada üç bin kelime saydırmak gibi bir hayat amacı yoktu.

Çantasını yatağının yanına bıraktı, yatağına oturdu, sonra uzandı ve monta tekrar sıkıca sarılıp iyice gömüldü ve derin bir nefes aldı. Bunu yaptığı için bir sapık gibi hissediyor olmalıydı aslında; ama bunu hissedecek zamanı pek bulamıyordu, özellikle de montun sahibi olan yakışıklının dolgun dudakları inatla gözlerinin önüne gelirken.

Genç ondan en az üç yaş büyük görünüyordu, belki dört. Belki de daha büyüktü. Kesinlikle ya lisede sondaydı, ya da üniversiteye başlamıştı. Tahmin ediyordu ki bir sevgilisi vardı; onun gibiler asla boşta kalmazdı; asla.

Genci tekrar kafasında oluşturmaya çalıştı Baekhee. Koyu kahverengi saçlarının dalga dalga alnına döküldüğünü hatırlıyordu. Süt kadar beyaz bir teni vardı; o kadar beyazdı ki neredeyse porselen bebek gibiydi. Düzgün bir burnu, yumuşak yüz katları, neredeyse kadınsı denebilecek kadar dolgun ve güzel dudakları vardı… ve bir de üzerinde oluşacak bütün kadınsılığı anında yok eden o bakışları.

Gencin gözleri aysız bir gece kadar siyahtı, dolunaya karşı uluyan bir kurt kadar sert bakıyordu… ya da onun gibi bir şeyler işte. Baekhee kitap okumayı da, şiir okumayı da severdi; ama gencin gözlerini tam olarak tarif edebilecek hiçbir kelime bulamıyordu. Hep bir şeyler eksik kalıyordu. Aysız bir gece kadar karanlıktı; ama gözlerinde yıldızlar vardı. Sert bakıyordu bakmasına; ama içinde bundan çok daha fazlası olduğunu belli edecek kadar da yumuşaklardı. Arkasında gizli duyguları kolayca okuyamıyordu Baekhee; ama varlıklarını hissedebiliyordu.

İnsanları kolay tanımakla her zaman övünmüştü; ama anlamıyordu. Bir insan neden durduk yere bir yabancıya montunu verirdi ki? Dikkatle bakınca kalın kaşe kumaşın üzerindeki çizikleri, izleri ve kumaştan fırlamış minik iplik toplarını fark edebiliyordu şimdi kız; belli ki bu şey oldukça eskiydi. Genç pekala bundan kurtulmak istemiş de olabilirdi. Yine de bu tam olarak bir sebep sayılmazdı… en azından, hiç tanımasa da, Baekhee bunun böyle olduğunu düşünmek istiyordu.

Uzanıp telefonunu çıkardı ve açtı kız. Ceketin kokusuna ve sıcaklığına gömülmüşken arkadaşlarından gelen yüzlerce mesajı hiç okumak istemiyordu; ama aralarından bir tanesini es geçememişti. Parmağı bir an tereddütle ekranın üzerinde kaldı, sonra mesajı açıp okudu.

Yesungie: kuşlar dedi ki bu aralar buraya uğrayacakmışsın. Uğradığında beni de hatırlar mısın ki?

Baekhee elinde olmadan kıkırdadı. Çin’de okuduğu bir sene içerisinde tanıdığı Koreli değişim öğrencisi, Kim Jongwoon, asla kopamadığı bir arkadaş olmuştu onun için. Küçük bir tosbağa, bir uzaylı, sakarlık abidesi bir şapşal olabilirdi; ama bir sene boyunca, annesiyle babası boşanmanın eşiğine gelirken ne olursa olsun Baekhee’nin yüzünü güldürebilmiş tek insandı o. Hayır diyemeyeceği, vazgeçemeyeceği tek kişi. Ekrana gülümsedi

Kuşlar da pek dedikoducuymuş canım…

Gönder tuşuna bastı ve ekrana bakarak saymaya başladı. Beş… dört… üç… iki… tam bir demek üzereydi ki telefonu yeni bir mesajla titredi. Kimden olduğunu bilmek için bakması bile gerekmiyordu, çabucak mesajı açtı.

Yesungie: hayal mi görüyorum yoksa sen gerçek misin?

Hmm, bilemiyorum; ama her iki şekilde de Seul’deyim.

Yesungie: Houston’dan koordinatları bekliyoruz… ışınla beni Scotty…

Ciddi olamazsın!

Yesungie: gayet ciddiyim güzellik, nerede olduğunu söyle yeter.

Baekhee bir an telefonunun ekranına tereddütle baktı; sonra sadece otelin adını yazıp gönderdi ve kalkıp çabucak küçük valizini açtı. Tabii ki Jongwoon’la salaş yolculuk kıyafetleriyle buluşmayacaktı. Üzerindekileri çıkarıp yatağın üzerine özensizce attı, valizden dar kotuyla açık pembe bol üzeri beyaz çiçekli kolsuz tişörtünü giydi. Çıkardığı botları aynen ayaklarına geri geçirdi, üzerine hırkasını aldı ve deri ceketine uzanırken öylece kalakaldı. Belki de buradan bir yere giderlerdi… o zaman yine deri ceketiyle üşüyecekti. Ama bir kişinin daha o montu sorgulamasını istemiyordu. Hele Jongwoon’la olası bir sevgiliyi tartışmayı hiç istemiyordu.

Sonunda gereksiz detaylara takılmak gibi bir riski almamaya karar verip deri ceketini üzerine geçirdi, telefonuyla cüzdanını cebine tıkıştırdıktan sonra anahtarını da aldı ve odasından çıktı. Asansörü beklemek gibi bir niyeti yoktu, zaten her katta duracaktı yine; bunun yerine merdivenlere yöneldi ve ikişer ikişer inip son dört basamaktan her seferinde hoplayarak zemine indi.

Lobiye girdiğinde henüz tanıdığı kimse orada değildi. Baekhee hevesle gidip köşedeki, sokağı iyi gören bir koltuğa kuruldu ve beklemeye başladı. Fazla beklemesi de gerekmedi. En fazla on dakika sonra penceresinin yanından koşarak onun farkına bile varmadan geçen hardal rengi montlu tosbağa, bir an sonra kapıdan içeri girmiş lobide onu arıyordu. Kız bir süre şaşkın şaşkın bakınmasına izin verdi, sonra oturduğu yerde doğrulup elini kaldırdı.

Jongwoon onu gördüğü an yüzünde parlayan ışık gerçekten görülmeye değerdi. Genç etraftaki hiç kimseyi umursamadan Baekhee’ye doğru koştu; kız onun üzerine atlamaya niyetli olduğunu anladığında ayağa kalktı ve bir saniye sonra bunu yaptığına fazlasıyla memnun oldu. Beklediği gibi Jongwoon ona bütün hızıyla çarpmıştı; ama bunun yanında düşmemesi için ona sıkıca sarıldı, sonra ayaklarını yerden kesecek bir hızla döndürmeye başladı.

Baekhee ilk başta biraz itiraz edecek oldu; ama kısa süre sonra genç onu belinden yakalayıp havada döndürmeye başlayınca kahkahalarını sessiz tutmaya çalışmaktan itiraz etmeye fırsat bulamaz oldu. Sonunda genç onu yere bıraktığında Baekhee nefes nefeseydi ve lobideki herkesin ilgi odağı haline geldiklerini umursamıyordu. Kız ona suçlayarak bakarken Jongwoon’un yüzündeki ifade yaramaz bir sırıtış olarak kaldı.

“Kuşlar dedi ki Becky’nin canı sıkkınmış; ama bakıyorum da sırıtıyorsunuz, Kraliçem.” Dedi genç. Baekhee geldiğinde canının sıkkın olduğunu nereden bildiğini sormadı bile; Jongwoon kızın soğuğu sevmediğinden gayet haberdardı. Baekhee omuz silkti.

“Kuşlar son dedikoduları yetiştirememiş anlaşılan. Bir mesaj gördüm, keyfim yerine geldi.”

Jongwoon Baekhee’yi yeni bir yere götürmeyi teklif bile etmedi. Lobide oturup birer kahve söylediler ve kahkahalar eşliğinde sohbet ederek hasret giderdiler. Jongwoon son trene yetişmek için gitmesi gerektiğini söylediğinde sokaklar bile boşalmıştı. Baekhee onu yanaklarından öperek yolcu edip odasına çıktı.

Işıkları açtığında onu kıyafetleriyle dağılmış odası ve yatağının üzerinde duran koyu gri mont oldu. Kendini bir sebepten monta ihanet etmiş gibi hissediyordu; ama bu o kadar şizofrenik bir düşünceydi ki Baekhee bunu aklından anında kovdu… ya da en azından denedi. Düşünmemeye çalışsa, montu dolaba kaldırsa, odasını toplasa ve uyumaya çalışsa da içindeki o aldatmışlık hissi bir türlü gitmedi. Sonunda kız pes ederek müzik çalarını çıkardı, kulaklığını takıp son ses Nemesis açarak sonunda kendini uykunun kollarına bıraktı.