Aşk Tesadüfleri Sevmez - 9

-9-

Ertesi sabah Baekhee telefonunun sekiz şiddetinde bir depreme eşdeğer titreşimiyle uyandı. Yerinden okkalı  bir küfür eşliğinde fırlayıp da korkunç canavarların olduğu karanlık bir mahzende olmadığını gördüğü zamansa rahat bir nefes aldı. Kısa süre titreyip susmuş olan telefonuna uzandı ve saate baktı. Saat daha dokuzdu! Bir cumartesi sabahı Baekhee on ikiye kadar uyumayı kendine hak saydığından bu saatte uyanık olmak neredeyse bir günahtı. Dün neredeyse bayılana kadar kitap okuduğundan telefonun titreşimini açık unutmuş olmalıydı; ama zaten sabah dokuzda kim mesaj atardı ki?!

Gelen kutusunu açtığında mesajın göndereninin Caretta diye kayıtlı olduğunu görerek iç geçirdi. Eh evet, tabii ki Jongwoon bu gece uyumakta biraz zorlanmış olabilirdi. Durum Baekhee’ye tuhaf da gelse, gencin sözleri acemice ve hesapsız da olsa kız onun gözlerinde ve tavırlarında duygularının yoğunluğunu bariz bir biçimde görebilmişti. Daha önce fark etmemesinin tek nedeni, bunu görmek için bakmıyor oluşuydu; bazen gözünüzün hemen önündeki şeyleri bile görmeyebilirdiniz. Ama şimdi, bir kere fark ettikten sonra bunu görmemek imkansızdı.

Baekhee mesajı açtı, içeriğinin kısa bir “günaydın tatlım, yine rüyama girdin.” Olduğunu gördüğünde şaşırmadı. Kız rüyasında Hanna, Himchan ve Yongguk’la birlikte dört serüvenci şeklinde ne olduğunu bile bilmedikleri, çok değerli bir hazineyi bulmak için yarı aktif bir volkanın tepesindeki lanetli bir şatoya girerek büyülü canavarlarla savaştığı için verecek pek romantik bir cevabı yoktu.

“Öyle mi? Ne yapıyordum?” yazıp yolladı, bir süre düşündükten sonra. Cevabın gelmesi çok sürmedi.

“Bizim evin bahçesindeydik. Güneş vardı, bir de kocaman beyaz tüylü bir köpek vardı. Sen dans ediyordun. Çok güzeldin.”

Baekhee mesaja bakakaldı. Bir süre ne söyleyeceğini bilemeden düşündü. Bu gerçekten çok tatlıydı, gülümsemesine neden olmuştu; ama biliyordu ki başka bir kız olsa heyecanla yerinde tepinir ve tuhaf viyaklama sesleri çıkarırdı. Neyse, her sevgi aynı olmak zorunda değildi, değil mi?

“Bu çok tatlıymış. Köpek istediğimi nereden biliyordun?”

“Çin’de söylemiştin. Bugün buluşalım mı, bir şeyler yapmak ister misin?”

Baekhee fazla düşünmeden gencin önerisini kabul etti. Kısa bir tartışmadan sonra lunaparka gitmeye karar verdiler. Öğleden sonra buluşmak için sözleştikten sonra Baekhee yatağından kalkıp duşa girdi. O duşa girerken herkes uyuyordu, çıktığında da değişen bir şey olmamıştı. Bir cumartesi sabahı saat onda babası bile uyanmış olmazdı. Yeni yeteneklerini denemek için ıslak saçlarına doladığı havluyla beraber mutfağa kapandı.

Bir saat sonra sonunda annesiyle babası odalarından çıktığında Baekhee herkesi uyandırmak üzereydi. Elinde çay bardaklarıyla dolu bir tepsiyle salona giderken salon kapısında şaşkın şaşkına bakmakta olan annesinin yüz ifadesi paha biçilemezdi.

“Kızım kafana taş mı düştü sabah sabah?” dedi kadın, büyük bir şaşkınlıkla. Baekhee kıkırdadı.

“Gör bak bakalım, yemek nasıl yapılırmış!” dedi kız neşeyle, arkasından dolu çay bardaklarını götürüp masaya bıraktı. “Eee, Haerin nerede? Hala uyuyor mu kerata?”

“Hala uyuyor kerata; ama tuhaf olan onun uyuması değil, çiçeğim.” Dedi babası, şaşkın ve etkilenmiş bir gülümsemeyle.

“Bu sabah erken uyandım işte, bir kıyak geçeyim dedim. Zaten öğleden sonra arkadaşımla buluşacağım, birlikte bir kahvaltı edelim.” Dedi Baekhee, arkasından kendi kendine bir şarkı mırıldanarak kardeşinin odasına girdi.

Haerin odasına izinsiz girilmesinden hiç hoşlanmazdı; ama Baekhee sabahları onu kapıdan seslenerek uyandırmanın imkansız olduğunu tecrübelerinden biliyordu. Kardeşini üzeri pembe kalpler ve oyuncak ayıcıklarla kaplı yatağında, yorganına dolanmış uyurken buldu. Elinde olmadan kıkırdadı. Kız böyle uyurken küçük bir melek kadar masum ve savunmasız görünüyordu. Bilmese Baekhee kardeşinin de kendisine çekmiş, cazgır bir kız çocuğu olduğunu asla tahmin edemezdi.

“Kedicik…” diye seslenerek kızın yanına yaklaştı yavaşça. Haerin hiçbir tepki vermedi. Baekhee yanına gidip yatağın bir köşesine oturdu ve kardeşinin kulağının arkasını kaşımaya başladı. Küçük kız bu sefer mızıldanıp kedi gibi kıvrılarak yanıt verdi. “Kalk bakalım kedicik, kahvaltı zamanı.”

“Ben sonra yesem…” diye mızıldandı Haerin.

“Pişman olursun sonra bak. Muhteşem şeyler var, ablan hazırladı kahvaltıyı.” Dedi Baekhee. Kısa bir sessizliğin ardından Haerin’in gözleri kafası karışmış gibi açıldı ve meraklı bir kedi gibi Baekhee’nin yüzüne dikildi.

“Rüya mı görüyorum, yoksa sen kahvaltı mı hazırladın?” dedi kız.

“Kalk da yüzünü yıka, hadi.” Diyerek küçük kızın yanağına birkaç kere hafifçe dokundu Baekhee. Haerin bacaklarını yorganından çözerek yatağında doğruldu.

“Zehirlenmeyiz, umarım.” Dedi küçük kız, Baekhee kalkıp kapıdan dışarı çıkarken.

“Ben yerim, ölmezsem sen de yersin.” Dedi Baekhee kıkırdayarak, arkasından odadan çıkıp salonda hazırladığı krallara layık kahvaltı masasına geçti. Normalde bütün aile masada olmadan yemeğe başlamamak gibi bir kuralları vardı, geçerli bir bahanesi olmayan veya yemek yemeyeceğini belirtmemiş herkesi beklerlerdi; ama bu sabah babasını tabaklardan birkaçını gizlice tırtıklarken yakaladı Baekhee.

“Ne kadar ayıp, baba!” diye haşladı kız, şakayla karışık.

“Evet, hayatım, ne kadar ayıp!” diye onayladı onu annesi; ama dişinin arasına takılmış bir ıspanak parçası onu da ele veriyordu.

“Yemedim, anne.” Dedi Baekhee ve yerine yerleşip kardeşini beklemeye başladı. Beş dakika sonra Haerin mor benekli pijamalarıyla salonun kapısında belirdiğinde onun da yüzüne aynı şaşkınlık ifadesi yerleşti. Kız yavaş adımlarla kahvaltı masasına yaklaşırken yüzünde rüyada olduğunu düşündüğünü açıkça belli eden bir ifade vardı.

“Bunu gerçekten sen mi hazırladın unni, yoksa tek amacın beni kandırmak mıydı?” dedi Haerin.

“Tatlım, sence annem böyle bir şeyi hazırlayabilir miydi?” dedi Baekhee, en kibar gülümsemesini takınarak. Haerin kahkahasını bastırmak için elini ağzına kapattı.

“YAH! Sen anneye ne demek istiyorsun, bakayım?” diye haşladı annesi, babasının da gizli gizli kıkırdamasına neden olarak. Adam da Baekhee gibi biliyordu ki eğer sesli gülecek olursa kadın kesinlikle küçük çaplı bir kavga başlatır ve gün boyu ona küserdi.

“Hiç!” dedi Baekhee sonunda çabucak ve çubuklarını alıp kahvaltısına gömüldü.

Kahvaltıdan sonra üzerine bir kotla tişört çekip hafif bir makyaj yaparak evden çıkması saat biri bulmuştu. Buluşacakları yer uzak değildi; ama bir buçukta buluşmaya karar vermişlerdi. Baekhee yürüyerek gitmenin ne kadar süreceğini bilmiyordu; buluşacakları yere daha önce sadece bisikletle gitmişti. Lunaparkın etrafında düzgün bir bisiklet parkı olmadığından otobüsle gideceklerdi, bu sefer bisikletini yanına alamazdı.

Baekhee apartmandan çıkınca bisikletine özlem dolu bir bakış attı; ama dosdoğru kapıya ilerleyerek yürümeye başladı. Yol düşündüğünden biraz daha uzun sürdü, ya da belki de tepede parlayan güneş gözlerini acıtıp beynine işlediği için öyle hissediyordu. Buluşacakları parka vardığında Jongwoon çoktan oraya varmış, bir salıncakta hafif hafif sallanmakla meşguldü. Baekhee onu görür görmez çabucak yanına koştu.

“Hey, geç mi kaldım?” dedi kız, gencin başını kaldırıp ona bakmasına neden olarak.

“Tam olarak on dakika.” Diyerek gülümsedi Jongwoon, sonra ayağa kalktı. Baekhee ilk defa gencin ondan uzun olduğunu fark ederek şaşırdı. Ayağının altındaki toprağı ayakkabısının burnuyla deşerek hafifçe başını kaşıdı.

“Şey, kusura bakma…” diyordu ki Jongwoon’un yüzündeki muzır ifadeyi fark etti.

“Bir öpücük verirsen affedebilirim.” Dedi Jongwoon, kurnazca. Baekhee bir an ne yapacağını bilemeden kalakaldı, sonra akışına bırakmaya karar verip gevşedi. Parmaklarının ucunda yükselip gencin dudaklarına hafif bir öpücük kondurdu, ardından tatlı tatlı sırıtarak geri çekildi.

“Affedildim mi?” dedi uysalca. Jongwoon’un bunu beklemediği açıktı, şaşırmış görünüyordu; ama bir an sonra kızaran yanakları ve yüzüne yayılan sırıtış o kadar tatlıydı ki Baekhee kıkırdadı.

“Hm, sanırım, bu seferlik.” Diye pişkin pişkin sırıttı Jongwoon, ardından uzanıp Baekhee’nin elini tuttu, parmaklarını birbirine doladı. “Hadi gidelim o zaman!”

Baekhee gününün bu kadar mükemmel geçmesini beklediğini söyleyemezdi; ama bir kere gevşedikten sonra düşündüğünden çok daha fazla eğlenmişti. Lunaparka girdikleri anda Baekhee Jongwoon’u hız trenine sürükledi. Bir cumartesi günü olmasına rağmen sıra çok uzun değildi, fazla beklemeden trene bindiler. Baekhee’ye göre bu uçmak gibi bir şeydi; ama Jongwoon saçlarını rüzgardan korumaya çalışırken o kadar komik görünüyordu ki Baekhee bütün zamanı onun haline gülerek geçirdi. İndiklerinde de gencin yüzünde dondurması yere düşmüş çocuk ifadesi vardı. Baekhee onu kendine getirmek için bir dondurma ısmarladı ve üç isabette dev bir oyuncak ayı veren bir atış standında, plastik oklar atan bir tüfekle atış yapmasını izledi. Herhangi bir şey kazanmasını beklemiyordu; ama sonunda günün kalanını kollarında dev bir oyuncak ayıyla gezmek zorunda bırakarak Jongwoon hem Baekhee’yi, hem kendini oldukça şaşırttı.

Ardından Baekhee bu sefer Jongwoon’u korku evine sürükledi. Dev ayıyı girişte bir küçük çocuğun anahtarlık ayıcığıyla takas ettikten sonra – çocuk mutluluktan çığlık atmıştı – içeri girdiler. Jongwoon pek etkilenmiş gibi durmuyordu, aksine tepelerine düşen ilk iskelette kahkahalarla gülmeye başladı. Baekhee bütün havayı bozduğu gerekçesiyle onu biraz patakladı. Çıkışı bulmaya çalışırlarken dev bir örümceğin mesken tuttuğu bir odaya girdikleri zamansa esas kıyamet koptu. Baekhee örümceklerden ölümüne korkardı. Çığlık atıp koşarak odadan uzaklaşırken Jongwoon’u da yakasından yakalayıp peşinden sürüklediğini tabutlarla dolu, kan lekeli bir odada nefeslenmek için durduklarında fark etti.

“İyi olduğuna emin misin?” dedi Jongwoon, eğlenmekle endişelenmek arasında kalmış gibi. Baekhee nefes nefese de olsa başıyla onaylayınca karnını tutarak gülmeye başladı, nefesleri biraz düzene girince Baekhee de ona katıldı. Onlar kahkahalarla gülerken tabutundan birden fırlayan bir zombiyle ikisi birden bir çığlık atıp yine gülerek odadan kaçtılar. Evin geri kalanını her korkunç şeyde birbirlerine bakıp korkunç bir çığlık kopararak geçirdiler, çıkış kapısını bulduklarında gülmekten ikisinin de karnı ağrıyordu.

Bundan sonra gondola bindiler. Baekhee’nin lunaparkta korkmasını sağlayan tek oyuncak bu olabilirdi – güvenlik bariz bir biçimde diğerlerinden daha az olduğundan; ama yine de her seferinde bindiği tek oyuncaktı. En uca oturdular ve gondol yeterince hızlandığında ellerini bıraktılar; Baekhee çığlık atmak için, Jongwoon yine saçlarını korumak için. Karşı uçta oturan bir kızın su şişesinin kapağı uçtuğundaysa gencin çabası tamamen boşa gitti; suyun tamamı bir şekilde Jongwoon’la Baekhee’nin oturduğu sıranın üzerine yağmur gibi yağmıştı. İndiklerinde Jongwoon’un yüzünde yine dondurmasını düşürmüş çocuk ifadesi vardı.

“Niye bu kadar kafana takıyorsun ki?” dedi Baekhee ve parmaklarını gencin ıslak saçlarının arasından geçirdi. “Bu kadar kasma, bence saçların her haliyle güzel zaten. Hatta ıslakken daha karizmatik olmuş bile olabilir.”

Jongwoon’un somurtmayı kesmesi için sadece bu kadarı bile yeterli oldu. Gencin keyfi yerine gelir gelmez Baekhee onu yakalayıp yeni bir oyuncağa götürdü. Bu seferki de bir başka çeşit hız treni olmasına rağmen bu kez Jongwoon saçlarıyla ilgilenmeyi bırakmış Baekhee’yle beraber neşeyle bağırmakla meşguldü.

Bir sonraki oyuncak Baekhee’nin adını bir türlü dönme dolaptan ayıramadığı, kendi etrafında dönen dev salıncaktı. Baekhee bu oyuncağı her zaman çok sevmişti; çocukluğunda annesinin Haerin’le beraber binmesine izin verdiği tek oyuncak buydu. Sevmesinin tek sebebi bu değildi; ama sebeplerinden biri buydu. Uçarken hemen önünde oturan Haerin’i yakalamaya çalışmak kadar onu eğlendiren çok az şey olmuştu.

Güneş alçalmaya başladığında lunaparkın içindeki satıcılardan birer kase ramyun yediler, birer çubuk meyveli buz aldılar ve dönme dolaba bindiler. Küçük, kapalı kabinlerinin içinde bütün şehir ayaklarının altına serilecek kadar yükselirlerken güneş de yavaşça alçalıyordu. Onlar tam tepeye vardıklarında da gökyüzü muhteşem şeker renklerinden bir yağlı boya tabloya dönüşmüş gibiydi. Jongwoon omzuna doladığı koluyla Baekhee’yi biraz daha kendine çekince kız gülümseyerek gence doğru yaslandı. Jongwoon’la böyle manzarayı izlemek hiç de fena bir his değildi.

Akşam lunaparktan çıktıklarında ikisi de kıkırdıyordu. Jongwoon kolunu Baekhee’nin omuzlarına atmış, Baekhee de kolunu Jongwoon’un beline dolamıştı. Tasasızca durağa kadar yürüdüler. Jongwoon onu eve kadar bırakacağını söylediğinde Baekhee bu sefer itiraz etmeden kabul etti. Otobüsten indikten sonra sokak lambalarının altında birlikte aptal şarkılar söyleyerek Baekhee’nin evine kadar yürüdüler. Kapının önüne geldiklerinde Jongwoon Baekhee’nin dudaklarına bu sefer yumuşak ama gerçek bir öpücük kondurdu. Uzun sürmese de Baekhee gülümsüyordu. İçeri girdikten sonra apartman kapısının camından gencin karanlıkta uzaklaşmasını izledi. Jongwoon karanlıkta gözden kaybolmadan eve çıkmadı.

Odasına gireli beş dakika bile olmamıştı, daha üstünü ancak değiştirmişti ki Haerin kapıyı açıp içeri sızdı ve Baekhee’nin yatağının üstünde bağdaş kurdu.

“Ne istiyorsun küçük fare?” dedi Baekhee; ama sesi hiç huysuz çıkmamıştı.

“Anlat bakalım, ablacığım.” Dedi Haerin, bilmiş bir gülümsemeyle. Baekhee kıvırmaya zahmet bile etmedi, küçük kardeşi bütün sevgililerini ve bütün süreçleri net biçimde izlediğinden bir sevgilisi olduğunda Baekhee’nin nasıl olduğunu bilirdi. Onu kandırmak imkansızdı.

“Neresinden başlamamı istersiniz, majestleri?” dedi, abartılı bir reveransla. Haerin kendini beğenmiş bir ifadeyle sinek kovar gibi elini salladı.

“Oturabilirsin, kim olduğuyla başla.” Dedi küçük kız burnunu havaya dikerek.

“Demek oturabilirim, ha? Şimdi görürsün sen!” dedi Baekhee ve yatağa zıpladığı gibi kardeşini gıdıklamaya başladı. Küçük kız çığlıklar atıp kıvransa da artık nefes alamayana kadar Baekhee durmadı. Sonunda serbest kaldığında ise Haerin’in gülecek hali bile kalmamıştı. Fazla gülmekten gözlerinde biriken yaşları silip bitkin bir biçimde yatağa serildi. Baekhee çalışma masasının sandalyesine kurulup bacak bacak üstüne attı.

“Çok kötüsün, biliyor musun?” dedi Haerin,  zayıf bir sesle.

“Ben de seni seviyorum. Kim olduğunu mu sormuştun? Hani Çin’de bir kere bize misafir gelen, tuhaf olduğu için demediğini bırakmadığın abiyi hatırlıyor musun?” dedi Baekhee. Haerin doğrulup oturdu.

“Onunla çıkıyorum, deme bana!” dedi kız, dehşetle.

“Tam da onu diyecektim. Nesini beğenmedin ki?” dedi Baekhee; kardeşi böyle bir tepki verdiği için nedense canı sıkılmıştı.

“O senden tam dört yaş büyük! Üniversiteye gitmiyor mu o? Üstelik o kadar büyük olmasına rağmen tam bir çocuk, neredeyse hiç arkadaşı yok, espri anlayışı tam bir felaket ve iğrenç dans ediyor! Çin’de sorduğumda Pokemon’un ne olduğundan bile haberi yoktu, en sevdiği ev hayvanı lanet bir tosbağa, herhangi bir ortak noktanız var mı ki sizin?” dedi Haerin, kollarını sallayarak. Baekhee ağzı açık bakakalmış, daha neler söyleyecek diye bir süre daha dinledi.

“O değil de, Haerin, sen bütün bunları nasıl hatırlıyorsun? Onu sadece bir kere gördün.” Dedi Baekhee, şaşkınlıkla.

“O kadar tuhaftı ki unutmam mümkün değildi! İnsan beyni tuhaf olan şeyleri hatırlamaya eğilimlidir, canım.” Diyerek saçlarını savurdu Haerin. “Ama önemli olan şu ki, ben bu ilişkiyi onaylamıyorum, hatta çok saçma buluyorum!”

“Ya ne var birbirimize benzemiyorsak? Belki birbirimizi tamamlıyoruz? Hem çok eğlenceli birisi o!” diye itiraz etti Baekhee. Daha bu sabah bu ilişkiyle ilgili şüpheleri varken şimdi bunu kardeşine karşı bu kadar şiddetle savunuyor olması onu şaşırtsa da buna çok fazla takılmadı.

“Öyle söyle sen, görürsün bak, buraya yazıyorum, sana göre değil o çocuk. Ama sakalım yok ki sözümü dinleyesin! Ciddiye bile almıyorsun beni. Sıkılırsın sen o çocukla, alışkanlıktan çıkmaya başlamışsındır onunla. Haerin dediydi, dersin.” Diyerek kollarını kavuşturdu küçük kız.

“Ya tamam, ilk başta sadece denemekten zarar gelmez düşüncesiyle başladım; ama bu iş şimdi hoşuma gidiyor ve daha sadece bir gün oldu. Ya tutarsa?” dedi Baekhee inatla.

“Sen de, Nasreddin Hoca hesabı… aman hadi, tutarsa haber ver; ama tutmayınca da şaşırma bak.” Dedi Haerin, sonra yataktan inip azametle odadan yürüyüp çıktı. Baekhee kızın arkasından bakıp gülmeden edemedi. On yaşındaki ufacık bir kız böyle davrandığı zaman inanılmaz sevimli oluyordu, bunu inkar edemezdi.

Haklı olabileceğini biliyorsun.

İç sesinin beyninde yankılanmasıyla kıkırtıları azalarak söndü. Evet, biliyordu; Haerin’in ablasının ilişkileri konusunda yanıldığı daha önce hiç olmamıştı. Kız Baekhee’yi daha tanık olduğu ikinci ilişkiden çözmüştü, esaslı ve isabetli tahminler yapıyordu. Şimdi de haklı olma olasılığının yüksek olması aslında Baekhee’yi biraz korkutuyordu.

Sandalyesinden kalkıp yan yana iki el izinin durduğu duvara yürüdü. Parmaklarını yavaşça kendininkinden sadece birazcık daha büyük olan el izinin üzerinde gezdirdi. Jongwoon’un elleri bir kızınki gibi ufacık ve narindi, Baekhee bunu her zaman çok tatlı bulurdu. Jongwoon’a bunu ilk söylediğinde gencin nasıl itiraz edip ellerine hakaretler yağdırarak kızdığını hatırlayınca kendi kendine güldü, başını iki yana salladı ve gidip kendini sırt üstü yatağına bıraktı. Bu tarz şeyleri hatırladığında için dolduran sıcacık his çok yumuşak, rahatlatıcı ve eve dönmek gibiydi. Belki de bu sefer Haerin haksız çıkardı, kim bilir? Her şeyin bir ilki vardı.

Ertesi günü Baekhee evde ödevlerini yapmakla geçirdi. Jongwoon’un ertesi güne bitirmesi gereken yarım bir projesi vardı, buluşmayı çok istese de bugün buluşmaları mümkün değildi. Baekhee biriyle çıkmaya başlar başlamaz her dakika dip dibe olmanın ilişkiyi eskittiğine inanırdı; bu yüzden aslında bu gelişmeden içten içe memnundu. Ödevleri bittiği zaman Hanna’yı arayıp buluşmayı önerdi. Hanna evde temizlik olduğu için zaten dışarıda bir kafede oturmuş ödev yapmakta olduğunu söylediği zaman da defterlerini çantasına doldurup bisiklete atladığı gibi arkadaşının yanına sürdü.

“Bir gün bile bensiz kalamıyorsun, bakıyorum?” dedi Hanna, Baekhee onun oturduğu masaya gelir gelmez. Bu Baekhee’nin kızı okul dışında ilk defa görüşüydü. Kızın üzerinde somon rengi, dizlerine kadar gelen bir elbise ve beyaz, örgü bir hırka vardı. Kağıt beyazı teni, ince, kırılgan görüntüsü ve omuzlarına narince düşen saç tutamlarıyla kız bir peri masalından fırlamış gibi gerçek dışı ve güzel görünüyordu. Kız kısa bir süre sessiz kalınca Hanna’nın yüzüne yayılan şeytani gülümseme illüzyonu bozdu ve Baekhee’yi girdiği transtan çıkardı.

“Ne oldu? Yoksa Jongwoon’dan ayrılıp benimle mi çıkacaksın?” dedi Hanna, cilveli bir sesle.

“Jongwoon anca sana kuma olabilir, aşkım; sen benim bir numaralı sevgilimsin, biliyorsun.” Diyerek çantasını boş bir sandalyeye bıraktı ve kızın karşısına oturdu Baekhee.

“Yapma ama, şımarıyorum.” Diyerek abartılı bir biçimde göz süzdü ve utanmış taklidi yaptı Hanna. Baekhee küçük bir kahkaha attı.

“Sen şımar tabi, pamuk prenses! Yerim ben seni.” Dedi Baekhee, sırıtarak. Hanna bir kahkaha patlattı – kızın kahkahası bile melodik bir biçimde çınlıyordu, Baekhee bazen ona imreniyordu.

“Ya Baek,  sen erkek olsan seninle ne müthiş bir çift olurduk; neden kız doğdun ki sen?” dedi Hanna.

“İşte, annem yanlış cinsiyette doğurmuş; ne yaparsın! Beceriksiz karı.” Diye omuz silkti Baekhee, Hanna’nın bir kere daha gülmesine neden olarak. Bir saniye sonraysa Hanna öne eğilip dirseklerini masaya dayamış, ellerini çenesinin altında birleştirmiş, ilgiyle ona bakıyordu.

“Eee, yeni sevgilinle işler nasıl gidiyor?” dedi kız, merakla. Baekhee, saçma bir biçimde, hafifçe pembeleştiğini hissetti. Hanna’nın sırıtışı genişledi.

“Dün lunaparka gittik.” Dedi Baekhee ve Hanna’nın ısrarcı bakışlarına boyun eğerek kız sormadan her detayı anlatmaya başladı. Anlatmayı bitirdiğinde bir saattir oturuyorlardı, Baekhee’nin köpüklü Irish Latte’si bitmişti, ödevleri hala olduğu gibi duruyordu ve Hanna tam bir saattir arada verdiği küçük tepkiler dışında sessizce dinliyordu.

“Çok eğlenmişsiniz anlaşılan.” Dedi kız, Baekhee anlatmayı bitirdiğinde.

“Gerçekten eğlenceliydi.” Diye başıyla onayladı Baekhee; sadece dünü hatırlamak bile yüzünde silemediği geniş bir gülümsemenin oluşması için yeterli oluyordu. Hanna yumuşakça, neredeyse şefkatle gülümsedi.

“Dün endişeleniyordum aslında nasıl olacak bu iş diye; ama sen haklı çıkıyor gibisin, neyse ki.” Dedi Hanna, arkasına yaslanarak. Baekhee gülümsedi.

“Ben değil aslında, daha çok Jongwoon haklı çıkıyor gibi.”

Karşılıklı oturup hocaya söverek matematik ödevlerini bitirdiklerinde akşam olmak üzereydi. Baekhee acıktığını hissedebiliyordu ve Hanna da ondan daha iyi durumda sayılmazdı. Baekhee eve gitmek istemiyordu, Hanna da evde henüz temizliğin bittiğini düşünmüyordu – kardeşinin toza alerjisi vardı ve temizlik yapıldığı zaman obsesif yapılırdı – bu yüzden dışarıda, birlikte yemeye karar verdiler. Nerede yiyebileceklerini tartışıyorlardı ki Hanna’nın telefonu çaldı.

“Bir saniye.” Diyerek telefonunu eline alıp açtı Hanna. “Efendim Himchan?”

Bu iki kelime Baekhee’nin kulaklarını dikip dikkat kesilmesi için yeterli olmuştu. Hanna arkadaşının delici bakışlarından kaçınmaya özen göstererek konuşmaya devam etti.

“Hiç, Baekhee’yle buluştum, dışarıdayız. Sen ne yapıyorsun? … Anladım, evet… Evet ciddiyim, gayet iyi anladım, yani senin tam bir tembel teneke olduğunu… Saçmalama, tabii ki haklıyım! … Yani, bilemiyorum… bana borçlanırsın, diyelim… Eh, ne isteyeceğimi de zamanı geldiğinde düşünürüz… Tamam o zaman, sen gel, yemeği de nerede yiyeceğimize-… aa, öyle mi? Tamam, neden olmasın, deneyebiliriz onu… Görüşürüz o zaman.”

Hanna telefonu kapatırken Baekhee kendi telefonuyla uğraşmaya özen göstermişti. Kız kapattıktan bir süre sonra başını kaldırıp arkadaşına baktı.

“Ne diyor?” diye sordu, masumca.

“Matematik ödevini yapmayı unutmuş, geçirmek istedi. Ben de olur, dedim.” Diye omuz silkti Hanna. Baekhee içinden sırıttı.

“Yemekle ilgili ne söyledi?” dedi Baekhee.

“Bildiği çok güzel köri yapan bir yer varmış, deneyebiliriz dedim.” Dedi Hanna. Baekhee utanmış gibi olduğu yerde büzüştü.

“Şey, onun hakkında… Haerin mesaj attı, annem evde kendi kendine bana sövüyormuş, bugün de geç gidip yemeği kaçırırsam fena fırça yiyeceğim gibi duruyor. Ben izin istesem… çok mu kızarsın bana?” diye sordu Baekhee, çekinerek. Hanna bir an şaşkınlıkla bakakaldı, sonra gözlerini kıstı.

“Bana bak…” diyordu ki, Baekhee hızla ellerini masum olduğunu gösterircesine kaldırarak onu durdurdu.

“Gerçekten öyle bir niyetim yok bak düşündüğün gibi değil! İstersen seninle yerim tabi, annem hep fırça atıyor sonuçta.” Dedi Baekhee ve gülümsedi, kararını değiştirmiş gibi. Hanna pişman olmuş gibi iç çekince de içinden zaferle havayı yumrukladı.

“Ya şimdi gereksiz yere fırça yiyeceksin…” dedi kız. Baekhee omuz silkti.

“Ama öbür türlü de sen yalnız yiyeceksin. Himchan ödevini alıp gitmeyecek mi?” diye sordu, saf ayağına yatarak. Eğer Himchan’ı biraz bile tanıdıysa biliyordu ki az önce o da onlarla birlikte yemeyi teklif etmişti.

“Hayır, yerin nerede olduğunu söylemedi; okula yakınmış, okulun önünde buluşursak beraber gidebileceğimizi söyledi. O da bizimle yiyecekmiş.” Dedi Hanna çabucak. Baekhee şaşırmış gibi yaptı.

“İşi gücü yok mu bu çocuğun, ev yemeğini bırakıp bizimle köri mi yiyecek?” dedi kız.

“Sen eve gidiyorsun, sen sus.” Dedi Hanna.

“Ya ama-”

“Gitmezsen annen seni haşlayacak, gidersen ben akşam yemeğimi sensiz yemiş olacağım. Kötü seçeneği devekuşuna sorsa bulur. Gidiyorsun dedim, o kadar!” diye buyurdu Hanna. Baekhee formalite icabı biraz daha mırın kırın ettikten sonra arkadaşına teşekkürler yağdırarak çantasını topladı, yol üstünde olduğu için okula kadar onu bisikletiyle götürdü, iki yanağından da öperek okul kapısında vedalaştı ve eve doğru pedal çevirmeye başladı. Hanna’nın görüş alanından çıktığı anda da zaferle havayı yumruklayıp bisikletini zıplattı ve aptal bir şarkı tutturarak neşeyle sürmeye devam etti.