Başlangıç - 10

– 10 –

Yağmur çisentiye döndüğünde, hava gerçekten kararmıştı. Sehun bütün bu süre zarfında pencereden dışarıyı izlemişti; ayakları ağrıdığı zaman da dikilmeyi bırakıp pencerenin önündeki koltuğa oturarak izlemeye devam etmişti. Bir süre Sekyung’un ısrarıyla onun yanından ayrılmış olsa da Baekhee onun sadık eşlikçisiydi; karşı koltuktan o da sessizce pencereden dışarıyı izliyordu. Yüzünde hem endişeli hem de düşünceli bir ifade vardı. Aklından neler geçiyor olabileceğini tahmin etmek imkansızdı; kutup ayılarının ne kadar yalnız olduğunu veya kış bahçesinin camlarının patlayıp içeriye cam kırığı yağma olasılığını düşünüyor olabilirdi. Kimilerine göre ikincisi daha mantıklıydı.

“Ben gidiyorum.” Dedi birdenbire Sehun ve oturduğu koltuktan kalktı. Saatlerdir ilk defa gözlerini camdan ayırıyordu, salondaki herkes ayağa fırlamıştı.

“Nereye, bu havada?” dedi Baekhyun.

“Yağmur azaldı, kış bahçesine bakmam lazım.” Dedi Sehun, ona yönelmiş bakışlara aldırmadan hole giderek. Kai ondan daha çevik davranıp daha Sehun ayakkabı dolabının kapağını açmadan kulpu yakaladı.

“Hava hala yağıyor üstelik geç saat. Şimdi yol özellikle tehlikeli olacaktır. Bir öğün atladılar diye ölmezler, otur oturduğun yerde.” Dedi Kai, kapakları kapalı tutarak.

“Çıplak ayakla gitmemi istiyorsan söylemen yeterdi.” Dedi Sehun, neredeyse meydan okuyarak Kai’ye bakıyordu. Kai cevap olarak başını çevirdi ve neşesizce sırıttı.

“Orası kış bahçesi değil mi? Oraya giden bir patikanız, yolunuz falan yok mu?” diye sordu Sekyung, Baekhee’nin aklındakileri dile getirmişti.

“Hayır, yok.” Dedi Kris, “Gerçekten doğaya aitmiş, bir sürprizmiş, ya da cam balonda saklı yaz mevsimiymiş gibi görünmesini istiyorduk; bir çeşit hobi bahçesinden fazlası olsun istedik. Eğer bir patikası olsa öyle gezmek için gidilen alelade bir bahçe olup kalacaktı. Eğer gitmek için zahmete giriyorsan bulduğun şey daha kıymetli olur. Hem bazen orada olduğunu unutup kışın ortasında çiçek açmış orkidelere rastlayınca çok hoş oluyor.”

“Şimdi git ve defterini al, birazdan bir şiire daha başlayacaksın, çünkü.” Diye kışkışladı onu Tao.

“Kris şiir mi yazıyor?” dedi Baekhee şaşkınlıkla. Tao başıyla onayladı.

“Dillere takıntılı ve en iyi yolunun uçlarda oynamak olduğunu düşünüyor. Şiir yazmak da oldukça uç bir noktaymış.” Diye omuz silkti umursamazca sonra. “Sehun, sen de sakinleş biraz.”

“Ben sakinim, telaş yapan sizsiniz.” Dedi Sehun bıkkınlıkla.

“Ha evet, böyle koşullarda bahçeye gitmeye kalkan da benim zaten.” diye iğneledi Kai.

“Gece hiç mi gitmedik biz oraya?” diyerek kollarını kavuşturdu Sehun.

“Dolunay vardı, zemin kuru ve sağlamdı, yağmur yağmıyordu…” diye parmaklarıyla saymaya başladı Kai. Sehun gözlerini devirdi.

“Çek şu elini dolaptan!”

“Ben de geliyorum.” Diyerek koltuğundan kalkınca herkesin gözleri bir çeşit bakış savaşı vermekte olan ikiliden Baekhee’ye döndü. Hepsinin yüzünde kızın açık açık kafayı yediğini düşündükleri yazıyordu.

“Baekhee bari sen saçmalama!” dedi Chanyeol, yalvarırcasına.

“Eğer Luhan’la Hanna’yı alıp dönebileceksek neden gitmeyelim? Yağmur çok azaldı, rüzgar yok ve el feneri diye bir şey var.” Dedi Baekhee.

“Yok işte. Gaz lambası var.” Dedi Baekhyun. Sekyung’la Baekhee’nin çeneleri aynı anda karınlarına kadar düştü.

“E yok artık, bu kadar mı geriden geliyorsunuz?” dedi Baekhee, inanamazlıkla kollarını iki yana açarak. “Yani tamam, teknoloji düşmanı bir ev burası anladık da ampule ne gareziniz var? Hadi gareziniz var, neden her odada hala lambalar duruyor? Bir mantıklı açıklama bulun Allah aşkına!”

“Olduğunu sanıyorduk, bu yüzden gelirken almadık; ama bozulmuş.” Diye kolayca açıkladı Baekhyun.

“Tamam, bu gerçekten basit ve mantıklıymış.” Dedi Baekhee, kabullenerek. “Gaz lambasını nereden buldunuz peki?”

“Burada gerçekten her şey var, sevgili torunum ve bildiğin üzere biz geceleri mum ışığında tüy kalemle mektup yazılıp mühürlenen bir devirden geliyoruz.” Diye dalga geçti Baekhyun.

“Onları da güvercinlerin bacağına bağlayıp birbirinize yolluyordunuz.” Dedi Baekhee, ayağa kalkıp Sehun’la Kai’nin pis pis bakıştığı dolabın yanına giderken.

“Nereden bildin?” diye sırıttı Baekhyun.

“Çünkü ben bir kahinim ve geleceği görebiliyorum. Kai, izin verir misin?” dedi Baekhee, Kai’nin tuttuğu kulpa uzanarak. Genç kıpırdamadı.

“Hayır, vermem.” Dedi sadece sakince. Baekhee gözlerini devirdi.

“Gerçekten, çıplak ayakla çamurda daha iyiyim; ama ev rezil olur.” Dedi kız, uzlaşmaya çalışır gibi. Sehun’un yüzünde sonunda birinin ona katıldığını görmekten memnun bir ifade vardı.

“Ben de onu diyorum; üstelik zavallı kız yağmur altında kaldığı için soğuk alıp yataklara düşerse kendini nasıl affedersin?” dedi Sehun abartarak.

“İşte bu yüzden evden de çıkmayacak zaten. Xiumin, zahmet olmazsa kapıları da kilitler misin? Anlaşılan bu iki manyak öbür türlü yerinde durmayacak.” Dedi Kai, yine aynı sakin tavırla. Xiumin gayet normal bir şey yapıyormuş gibi kalktı, kapıları kilitleri ve anahtarlarla beraber salondan çıktı.

“Beni eve mi kilitleyeceksin?!” dedi Baekhee, sinirle. Hayır, dışarı çıkmayı ölümüne istemiyordu ve insanlar onu normal yollarla sakinleştirmeye çalışsa ve aklına karpuz kabuğunu düşüren Sehun da vazgeçse muhtemelen diretmezdi bile. Ama bu şekilde davranılmak sinirlerini bozmuştu ve sinirleri bozulunca Baekhee mantıklı bir insan olmazdı.

“Bu seninle ilgili değil, Baekhee, üzgünüm.” Dedi Kai, gerçekten özür diler gibi ona bakarak; sonra Sehun’a döndü. “Şimdi istersen ayakkabılarınla şemsiyeni kucaklayıp uyuyabilirsin.”

Kai elini dolabın kapağından çekip odasına doğru giderken Sehun durduğu yerde dişlerini gıcırdatıyordu. Baekhee sinirle burnundan bir nefes verip kapağı hızla açtı, tesadüfen dolapta gördüğü naylon yağmurlukla gözüne en küçük görünen spor ayakkabıyı kaptı ve üst kata fırtına gibi çıktı. Bunun delice olduğunu biliyordu; ama birilerinin onu zorla bir yerde tuttuğunu bilmekten nefret ediyordu. Sırf inattan, sadece pencereyi tıklatıp milleti delirtmek için bile olsa, evden kaçacaktı. Bunun hiçbir mantıklı açıklaması yoktu ve Baekhee de bunu biliyordu; ama sinir olduğu zamanlarda mantıklı açıklamalara ihtiyacı olmazdı.

Odaları tek tek gezip – ki birinde fosur fosur uyuyan insanlara, birinde de kucak kucağa uzanmış bir Lay’le Rian’a rastladığından iki tanesini es geçmek zorunda kalmıştı – uygun bir yer aradı. Bir ara neden üst kattan kaçtığını merak etti; ama alt kattaki odanın Kai’yle D.O.’ya ait olduğunu hatırladığında bilinçsizce yaptığı seçimin aslında doğru olduğunu fark edip içgüdülerini sorgulamayı bıraktı. İçinde dev bir oyuncak ayı, ondan biraz daha küçük bir oyuncak köpek ve onlarca başka pelüş oyuncak bulunan bir odada karar kıldı, kapıyı kapatıp pencereden aşağıyı tekrar kontrol etti.

Dışarısı gerçekten sabaha kıyasla çok daha sakindi; ama bir o kadar da soğuktu. Baekhee odadaki gardırobu açıp üzerine giyebileceği ikinci bir kazak aradı; ama odadaki her şey ona çuval gibi olacaktı. Sonunda diğerlerine göre kısa – galiba teknik olarak bunun beli açıkta bırakan bir model olması gerekiyordu – ama onun üzerine kollarını birkaç kat kıvırdığında yeterince uyan bir siyah deri mont buldu ve örgü kazağının üzerine geçirdi. Sonra yanına aldığı ayakkabıları, ona en az üç numara büyük olmalarına aldırmadan giydi. Naylon yağmurluğa baktı; eğer onu da giyerse dört kat olacaktı ama eğer giymezse de ıslanacaktı. Eğer deri montu çıkarıp naylon yağmurluğu giyerse de üşüme olasılığı yüksekti. Bunun yerine, kalın ve suya dayanıklı bir kumaştan olmasına rağmen sırılsıklam olduğunda saçlarını ıslatmaya başlayacağını bildiği, montun kapüşonuyla yetinmeye karar verip yağmurluğu bıraktı ve pencereye gitti.

Şimdi, oradan aşağı tırmanmak üzere olduğunu bilerek bakınca burası oldukça yüksek geliyordu. En uygun yer burasıydı; evin duvarına çakılmış ahşap bir ızgara ve ızgaraya dolanmış kalın sarmaşıklar, pencerenin biraz altında başlıyordu. Onlara ulaşmak için kendini aşağı sarkıtması gerekecekti; ama ahşap ızgara onun ağırlığını taşırsa işi kolay olacaktı. Derin bir nefes alıp pencereye tırmandı, ayaklarını camdan sarkıtırken odaya doğru döndü. Ağırlığını pencere pervazına dayadığı elleriyle destekleyerek kendini biraz daha aşağı indirdi, bir yandan da ızgaranın başladığı yer için ayağıyla duvarı yokluyordu. Düşündüğünden daha aşağıdaydı, ayağı ızgaraya değdiğinde pencerenin pervazı Baekhee’nin göğüs hizasına geliyordu.

Ağırlığını ahşap ızgaraya dikkatle ve yavaşça verdi Baekhee. Izgara biraz eğildi; ama dayandı. Baekhee onu merdiven gibi kullanıp pervazdan tutunarak biraz daha aşağı indi. Artık pervazdan tutunamayacak kadar aşağı indiğinde dikkatle bir elini çekip ahşap ızgaraya uzandı; tutunabileceğini anladığında öbür elini de çekti ve dikkatle tekrar aşağı inmeye başladı. Ahşap ızgaraya düzgünce tutunabilecek bir açıya gelene kadar vücudunu sarmaşıklara ve duvara yapıştırarak, yavaşça indi, sonrasını çabucak aştı ve son metrede aşağı atladı. Ellerini birbirine vurarak çırptı ve az önce kaçtığı pencereye baktı, sonra başını çevirip gideceği yolu bulmak için etrafa baktığında tam arkasında dikilen, bir eli belinde, diğer elinde gaz lambası tutan Sehun’u fark edip sıçradı.

“Ödümü kopardın!” dedi Baekhee, eli göğsünde. “Seni boz ayı falan sandım!”

“Kalbimi kırıyorsun, üstelik daha az önce benim odama izinsiz girdiğin, benim deri montumu giydiğin ve benim ektiğim sarmaşıkları kullanarak kaçtığın halde.” Dedi Sehun, Baekhee’nin ağzını açık bırakarak.

“Ya sen ne ara geldin?” dedi kız, şaşkınca, belki de sadece konuyu dağıtmak için.

“Senin odandan mutfak penceresinin gölgeliğine atlayınca daha kolay ve hızlı bir kaçış oluyor.”  Diye cevapladı Sehun, sağa sola bakarak, sonra üzerindeki uzun, siyah yağmurluğun kapüşonunu düzeltti. 

“Kaçacağın o kadar barizdi ki benden başka kimse fark etmemiş olamaz. Gerçi ben daha önce bunu hiç yapmadığım için beklemiyor olabilirler; ama eğer gerçekten gitmek istiyorsak acele etmemiz gerek.”

“Kendimi bir hapishaneden kaçıyormuş gibi hissediyorum; beni beklemek zorunda değildin.” Dedi Baekhee, evden uzaklaşırken. Sehun, gaz lambasına su girmesini engelleyen küçük, pratik şemsiyeciği kontrol ederek peşine takıldı.

“Evet, seni de bu karanlıkta bahçede yalnız bırakmalıydım; çok zekice.”

“Yanına yiyecek bir şeyler aldın mı?” diye sordu Baekhee bu kez.

“Hazırda hiçbir şey yok, bir şeyler hazırlamak da zaman kaybı olurdu, üstelik herkes şüphelenirdi. Ben hiç yemek yapmam. Hem eğer iyi durumdalarsa beraber döneriz, iyi değillerse yemek için endişelenecek fırsatımız olmayacaktır.” Diye açıkladı Sehun umursamazca.

“Haklısın… peki bahçe ne tarafta?” dedi Baekhee. Bunun üzerine Sehun hiçbir şey söylemeden öne geçti ve sabah kahvaltı ettikleri çimenliğin uzak ucuna yürüyüp ağaçlığa daldı. Baekhee için onun temposuna ayak uydurmak pek kolay olmuyordu. Şikayet edecek biri değildi, şikayet etmektense daha fazla devam edemeyene kadar kendini zorlamayı tercih ederdi. Ama ağaçlığa gelince ellerindeki tek ışık kaynağından uzaklaşıp gereksiz aksiyon yaratmak saçma olacaktı. Üstelik, korku filmlerinde böyle yapan karakterler hep ilk ölenler olurdu.

“Sehun, bekle!” dedi sonunda, bir ağaca dayanıp nefeslenerek. Sehun durup şaşkınca ona döndü.

“Üzgünüm, çok mu hızlıyım?” dedi, gerçekten bunu fark etmemiş gibi.

“Leylek gibi bacağım olsa ben de hızlı olurum ama takdir edersin ki bir bastıbacak olarak sen o pergelleri açınca ben sana yetişemiyorum.” Dedi Baekhee. Sehun bir an ifadesiz kaldı, sonra gülmeye başladı. “Ne? Ne var? Kısa olmam çok mu komik?”

“Hayır; ama tarzından hoşlandım.” Diye sırıttı sonunda Sehun.

“Sanırım bu bir iltifattı, teşekkürler.” Dedi Baekhee, şüpheyle genci süzerek.

“Bana öyle bakma, ben ciddiyim! Tarzını sevdim ve bu bir iltifat değil aslında.” Dedi Sehun. Baekhee’nin kaşları çatıldı.

“Kafamı karıştırmayı kes de gidelim hadi.” Dedi Baekhee, bütün huysuzluğuyla. Sehun başını iki yana salladı ve yüzünde asılı kalmış bir sırıtışla yeniden yola koyuldu.

“Peki, hırçın Jane, sen bilirsin.” Dedi giderken de.

“Jane mi? O nerden çıktı?” dedi Baekhee, Sehun’un peşine takılırken. Neyse ki bu sefer onun takip edebileceği bir hızda ilerliyorlardı.

“Tarzan izlemedin mi hiç?” dedi Sehun, yargılar gibi.

“Yok deve. Ama bu harika bağlantıyı nasıl kurduğun benim için bir merak konusu.” Dedi Baekhee.

“Sarmaşıklardan aşağı tırmanıyorsun, benimle ormanın içinde korkusuzca yürüyorsun ve hiçbir sıkıntı çekmiyorsun, üstelik her taraf karanlık ve çamur. Bir de şu vahşi tarzın; hem görünüşünde, hem davranışlarında. İşlenmemiş elmas gibisin.” Dedi Sehun.

“Gerçekten sadece kafamı karıştırıyorsun, sarışın.” Dedi Baekhee, monoton bir sesle.

“Pek çok kişi seninle aynı fikirde.” Demekle yetindi Sehun. Baekhee gözlerini devirip iç çekti ve arkasından sessizce yürümeye devam etti. Baekhee’ye çok da uzun gelmeyen bir süre boyunca yürüdükten sonra zaten uzaktan gaz lambasının kış bahçesinin camından yansıyan ışıltılarını gördüler. Baekhee bunu görür görmez bir vaşak gibi öne sıçrayarak bahçeye gidip camdan içeri baktı. Hiçbir şey göremiyordu; cam duvarlar içeriden tamamen buğulanmıştı ve buzlu camla ayna arası bir iş görüyorlardı.

“Buranın kapısı nerede?” dedi Baekhee, Sehun’a sönüp. Sehun başıyla sağ tarafı işaret etti. Baekhee çabucak o tarafa sekti ve pek de gizli olmayan kapıyı bulup içeri daldı. İçerideki manzara beklediğinden çok farklıydı. Baekhee içeride Hanna’yı Luhan’dan güvenli bir mesafe uzaklıkta, dizlerine sarılmış veya yerde kıvrılmış halde bulmayı bekliyordu; ama gördüğü bu değildi.

İçerisi nemli ve ılıktı. Bir kısmı çiçek açmış bitkiler, fideler ve küçük alanlar vardı. Bahçenin ucundaki gül çalılarında renk renk onlarca gül açmıştı ve hafif bir kokuyla varlıklarını fark ettiriyorlardı. Yerin biraz üzerinde dolanan ateşböcekleri vardı ve patikanın ortasında Luhan ve Hanna, tam anlamıyla sarmaş dolaş yatıyorlardı. Bütün uzuvları birbirlerine dolanmıştı; Hanna’nın yüzü Luhan’ın kazağına – ya da belki göğsüne, hatta belki de boynuna – gömülmüş, görünmüyordu. Luhan’ın yüzüyse Hanna’nın karamel rengi saçlarının içindeydi; sadece kapalı gözleri görünüyordu. Luhan sessiz bir şarkı mırıldanıyor olmalıydı, içeride Hanna’nın olmayan meleksi bir ses vardı, bir yandan da kızın saçlarıyla oynuyordu. Baekhee daha önce arkadaşını herhangi bir insan evladıyla böylesi yakın bir tensel temasta gördüğünü hatırlamıyordu. Hayır, Hanna insanlarla öpüşmeyi bile çok sevmezdi!

“Ooo…” diye hafif bir ses geldi Baekhee’nin arkasından. Sehun da sonunda içeri girip manzarayı görmüştü. “Kumrulara da bak, ne kadar tatlılar.”

“Hm? Siz ne ara geldiniz ve neden geldiniz?” diye sordu Luhan, başını kaldırıp ziyaretçileri olduğunu görünce. Hiç istifini bozmamıştı.

“Az önce geldik ve şey, bilmem, belki de siz fırtınanın ortasında kalıp dönmeyince endişelendiğimiz için gelmişizdir.” Dedi Baekhee, tehlikeli bir tatlılıkla gülümseyerek.

“Ah… Hanna uyuyor.” Dedi Luhan, yeniden kollarındaki kıza bakarak – sanki hakkında herhangi bir şey bilmek için bakması gerekiyormuş gibi. Şu anda pratik olarak aynı vücudu paylaşıyorlardı zaten.

“Hm, bir düşüneyim; gazozuna ilaç katmadıysan uyanma kapasitesine sahip olmalı.” Diye iğneledi Baekhee, kollarını kavuşturarak. Sehun arkasından sessizce kıkırdadı.

“Teknik olarak o kapasiteye sahip, evet.” Dedi Luhan, Baekhee’ye ters ters bakarak.

“Eee, ne bekliyorsun o zaman?” dedi Baekhee huysuzca. Luhan iç çekip Hanna’yı hafifçe dürttü.

“Hey, uyan bakalım küçük kış bahçesi kraliçesi, misafirlerimiz var… onları kabul odasında ağırlamalısın…” dedi Luhan, en nazik sesiyle. Hanna mızıldanıp gencin kollarında kıpırdandı, sonra gözlerini açıp Luhan’ın yüzüne oldukça yakın mesafeden baktı. Yanakları biraz kızardı, sonra başını çevirip “misafirlerine” baktı.

“Günaydın.” Dedi Baekhee fazla geniş bir gülümseme ve kavuşturulmuş kollarıyla. Hanna gözlerini kırpıştırdı ve çabucak doğruldu. Luhan’ın canı fazlasıyla sıkılmış gibi bir hali vardı. Onu somurturken görmek bir sebepten Baekhee’yi memnun etmişti.

“Bizi almaya mı geldiniz?” dedi Hanna, uyanmaya çalışarak. Sadece biraz kestiriyordu; ama Luhan ona şarkı söylemeye başladığı anda saçmalık derecesinde huzurlu, derin bir uykuya dalmıştı.

“Evet. Yağmur azaldı bayağı, akşam yemeğini kaçırmamanız iyi olur dedik, hem dışarısı da soğuk… gerçi buranın ısıtması olduğunu bilmiyordum.” Dedi Baekhee.

“Yok zaten.” Dedi Sehun yarım bir sırıtışla, Hanna ayağa kalkıp yanlarına gelirken. Baekhee önce buğulu camlara, sonra Hanna’ya ve en son Luhan’a şüpheyle baktı.

“Burada tam olarak ne yaptınız siz?”