Başlangıç - 15

– 15 –

“Hava bunu sık sık yapar mı?” diye sordu Baekhee, toplanmaya başlayan bulutlara bakarak. Bulaşıkları yıkıyorlarken havada bir tane bile bulut yoktu; ama şimdi işi bitmiş, bahçede oturup eski klasiklerden bir şey okumak istediği zaman gökyüzü koyu renkli bulutlarla lekelenmeye başlıyordu. Şu Murphy’i bir bulsa odun ateşinde çevirme yapacaktı.

“Hayır, aslında sık yapmaz…” diye mırıldandı D.O. kendi kendine. Baekhee o tarafa bir göz attı ve yeniden hızla toplanan bulutlara döndü.

“Rian’la Lay’i içeri çağırsak mı?” dedi, düşünceli bir biçimde.

“Aslında fena olmayabilir…” diyordu ki Chanyeol, kendi cümlesinin ortasında durdu. Ani sessizliği herkesin ilgisini onun üzerine çekmişti. Gencin yüzünde çok önemli bir şeyi yeni fark etmiş birinin dehşet dolu ifadesi vardı. “Sekyung’la Chen ormandaydı.”

“Ne?” diye ufak bir çığlık çıktı Baekhee’nin ağzından. Bir ara odasına üzerini değiştirmeye çıkıyordu ve bu mu oluyordu?! Daha o kızıp tepinmeye başlayamadan etrafında onu yatıştırmaya hazır üç tane şövalye bitti. Baekhee üçüne de ters bir bakış attı ve sonra soran gözlerle köşede onları izlemekte olan Sehun’a döndü. Genç duvara yaslanıp kollarını kavuşturmuş, bilmiş bir ifadeyle onları izliyordu. Baekhee’nin bakışları onunkilerle buluştuğunda gencin dudaklarının köşeleri yavaşça yukarı doğru kıvrıldı.

“Daha fırtına başlamadı ve hala onları bulmak için oldukça fazla vaktimiz var. Chen’in harika bir iz sürücü olduğunu söyleyemem, hep sağa çeker. Şu anda ormanın içinde kış bahçesini bulabileceğini de zannetmiyorum. Ama eğer sorduğun buysa, onların izini bulabilirim, evet.” Dedi Sehun sakince, yaslandığı yerden kıpırdamadan.

“İtirazı olan varsa bu sefer damdan atlar giderim.” Diye meydan okuyarak herkese tek tek baktı Baekhee. Bir süre kimse bir şey söylemedi, kızın fazlasıyla ciddi olduğunu belli eden bakışlarına karşılık sadece birbirlerine baktılar.

“Madem öyle, biz de gidelim.” Dedi Kai, sonunda. Baekhee kimseden böyle bir tepki beklemediğinden ağzı açık ona döndü.

“Daha fazla insanı tehlikeye atmak istediğine emin misin?” dedi gence.

“Hepimiz buraları iyi biliyoruz, bir sorun çıkarsa ne yapacağımızı biliyoruz. Fırtınanın nasıl gideceğini de aşağı yukarı tahmin edebiliriz.” Dedi Baekhyun ayağa kalkıp Kai’nin yerine cevap vererek,  “Luhan Hanna’yla yukarıda, Lay de Rian’la kalır. Chanyeol her zaman çok sakardır, o da kalır.”

“Ben de kalırım, yağmurda sadece ayak bağı olurum.” Dedi D.O. peşin peşin.

“Kris’le ben de gelmeyelim.” Dedi Tao ardından. Yanında Kris başını yukarı aşağı sallıyordu.

“Oh, cayın hepiniz! Ödlekler.” Dedi Baekhee, ellerini beline koyarak. Baekhyun iç geçirdi.

“Daha az olması daha iyi olur, sen de öyle demiştin.” Dedi, Baekhee’ye bakarak. “Ben burayı iyi biliyorum, ben gelirim. Kai gelir, Sehun gelir, Suho?”

“Gelirim.” Dedi Suho basitçe. Baekhyun’un sormasını beklemeden Xiumin de konuştu.

“Ben de gelirim; ama bence ikili gruplar oluşturmalıyız.” Dedi genç. Kurtarma grubuna katılacak olan altı kişi de onaylayarak başını salladı.

“Baekhee ve ben geçen seferden yeterince iyi bir ikili olduğumuzu biliyoruz.” Dedi Sehun, yaslandığı yerden sonunda doğrularak. Baekhee başıyla onayladı; göz ucuyla Kai’nin yüzündeki endişeli ifadeyi fark etse de hiç görmemiş gibi davranmayı şu anda daha karlı buluyordu.

“Ben de Kai’yle giderim; geriye Xiumin ve Suho kalıyor.” Diyerek konuyu kapattı Baekhyun.

“Gidelim, o zaman.” Dedi Baekhee ve önceki gün giydiği spor ayakkabıları – hala balkon kapısının önündeydiler ve çamur içindeydiler – çabucak ayağına geçirip dışarı çıktı. Sehun’un onu izlediğini bilmesi için arkasına bakmasına gerek yoktu. Dışarıda Rian ve Lay güneşin hala vurduğu nadir alanlardan birinde, birbirlerinin omzuna başlarını koymuş, uyuyorlardı. Öyle gamsızlardı ki Baekhee bile bir an onları uyandırıp uyandırmamak konusunda kararsız kaldı.

“Gençler, ıslak sıçana dönmek istemiyorsanız bir an önce kalkın!” dedi sonunda, yanlarına giderek. İlk kalkan Rian oldu; başı boşta kalınca da Lay mecburen kendini doğrultup Baekhee’ye bakmak zorunda kaldı. Rian bir şey soracakmış gibi görünüyordu; ama gökyüzüne bakınca ağzını kapatıp ayağa kalktı. Kendi kendine ayağa kalkabildiğini görmek güzeldi; ama hala kendi kendine yürüyebileceğini zannetmiyordu Baekhee.

“Sağ ol uyardığın için.” Dedi Lay ayağa kalkarken, sonra Rian’ı akıcı bir hareketle kucağına aldı. Kız buna o kadar alışıktı ki artık viyaklamayı bırak, şaşırmıyordu bile.

“Ne tarafa gitmişlerdi?” diye sordu Baekhee, giden çiftin yanından sıyrılarak gelen Sehun’a dönüp.

“Şu taraftı.” Diye işaret etti genç, “Zaten yer fazlasıyla çamur; acemi bir izci bile o ikisinin izini rahatça sürebilir. Tabi yağmur her şeyi birbirine katmazsa.”

“O zaman acele edelim.” Dedi Baekhee ve Sehun’un işaret ettiği yere doğru hızla yürümeye başladı. Sehun bir adım arkasından geliyordu, elleri ceplerinde kızı takip ediyordu, liderliği ona bırakmış gibiydi. Baekhee, diğer iki grubun onlardan farklı yönlere gitmeyi akıl edeceğini umarak arkasına bakmadan hızla yürüdü.

Ormanın içine girdiklerinde Sehun teklifsizce öne geçti. Baekhee bundan memnun olduğunu söyleyebilirdi, ormanı iyi tanımıyorken burada kendi yolunu bulabileceğini düşünmüyordu. Sehun toprağa bakarak yavaş yavaş ilerlemeye başladığında Baekhee onun gördüğünü düşündüğü izleri görebilmek için yeri gözleriyle taradı; ama hiçbir şey ayırt edemiyordu.

“SEKYUNG!!” diye olanca sesiyle bağırdı Baekhee, göremeyeceğini anladığında. Sehun bu ani çığlıkla olduğu yerde sıçrasa da bir şey söylemedi. İlk damlalar üzerlerine düştüğünde hala aradıkları ikiliden bir iz yoktu. Yağmur en az bir önceki sefer kadar çabuk hızlandı.

“Takip edemiyorum.” Dedi Sehun bir süre sonra, elini ıslak saçlarından geçirip yüzüne yapışmamaları için geriye atarken. Baekhee etrafına baktı. Bulamayacaklar mıydı? Etrafta kimseyi göremiyordu. Ama ormanın içinden yağmura ait olmayan sesler geliyordu. Gözlerini kapatıp dikkatle dinlediğinde bunların insan sesine benziyor olabileceğini düşündü; ama kim olabilecekleri hakkında bir fikri yoktu.

“SEKYUNG!!” diye tekrar seslendi Baekhee, seslerin geldiği yönü ayırt etmeye çalışarak. Bir an sonra ağaçların ötesinden bir hışırtı yükseldi.

“Baekhee?” diye seslendi uzaktan Sekyung’un sesi. Baekhee ve Sehun birbirlerine baktılar, ardından Sehun sesin geldiği yöne koşmaya başladı.

“Bu tarafa!” diye sesleniyordu bir yandan da. Baekhee arkasından birkaç adım attığında o çoktan yaprakların arasında gözden kaybolmuştu bile. Kaybolmamak için olduğu yerde kalmayı seçti, böylece Sehun onu rahatça bulabilirdi. Zaten ne dediklerini anlamasa da seslerini duyabiliyordu, hatta görebilmeye bile başlamıştı…

…ama hiçbir insan bu kadar hızlı hareket edemezdi.

Baekhee’nin bakışlarının takip edemeyeceği bir hızda ortadan kayboldu bir anlığına gördüğü gölge. Baekhee şaşkınlıkla etrafına baktı. Bu ormanda vahşi yaratıklar olduğunu bilmiyordu, vahşi yaratıkları uzaktan insana benzetebileceğini de. Telaşla kendi etrafında bir tur atıp sağa sola baktı. Hiçbir şey göremeyince sakinleşmeye çalışarak derin bir nefes alıp gözlerini kapattı. Ormanın içindeki, yağmura ait olmayan sesi işte o zaman yeniden, bu sefer çok daha net bir biçimde duydu.

“Baekhee…”

Nefesi kesilmişti, gözleri fal taşı gibi açılıp umutsuzca sesin sahibini aradı; ama ortalıkta hiç kimse yoktu. Gözlerine dolup yanaklarına düşen yağmur damlalarına karışan arsız yaşlarınsa hiç sırası değildi. Kesik kesik nefes almaya çalışırken silueti bir kere daha gördü. Bu sefer insan olduğuna emindi. Hiçbir şeyi umursamadan peşinden gitmeye başladığında arkasından, az önce duyduğu fısıltıdan çok daha gerçek bir ses seslendi.

“Baekhee nereye?”

“Sehun birazdan burada olur, Sekyung’u bulduk; ben- hemen dönerim!” Dedi Baekhee, arkasına bir göz attıktan sonra. Baekhyun ve Kai ağaçların arasından çıkıyordu.

“Bekle!” dedi Baekhyun onun arkasından.

“Baekhyun, bu iki salak için yardım lazım!” diye seslendi Sehun, arkadaşının sesini duyduğunda. Ağaçların arasından hala gözükmüyordu ve belli ki durum çok da iyi değildi.

“Sen yardım et. Ben onunla gider, bir şey olmadan geri dönmesini sağlarım.” Dedi Kai, yaprakların arasında hızla ortadan kaybolan kızın peşinden gitmek için hareketlenirken. Baekhyun durumdan rahatsızlığını belli etmemek için derin bir nefes aldı ve Sehun’un sesinin geldiği yöne doğru hızlandı. Bu fırtınada kimseyi yalnız bırakmak içine sinmiyordu; ama Baekhee her nereye gidiyorduysa galiba onu sakinleştirip geri döndürebilecek tek kişi Kai’ydi, zira kızın öldürecekmiş gibi bakmadığı tek insan evladı şu evde oydu. Üstelik kızı bulaşık yıkadıkları tek bir saat içinde neredeyse tamamen ehlileştirip normal bir insan haline geri döndürmeyi de başarmıştı. Korkacak bir şey şimdilik yoktu.

Sehun’un yanına vardığında Sekyung’la Chen’i bir ağacın tepesinde buldu Baekhyun. Gördüklerini anlamlandırmaya çalışarak bir yukarıya bir Sehun’a baktı; Sehun’un yüzünde bezgin bir bakış vardı.

“Bizim beceriksiz maymun kendini yine ejderha sanıp yolu bulmak için ağaca tırmanmış.” Diye açıkladı genç, Baekhyun sormadan.

“E Sekyung’un orada işi ne?” dedi Baekhyun, gözlerini kırpıştırarak. Sehun iç çekip yukarı tekrar baktı.

“Geri zekalı aşağı inemeyince kızdan yardım istemiş.” Dedi, Chen’i öldürmek istediğini gayet iyi anlatan bir ses tonuyla. Baekhyun artık gülmesini bastıramadan yukarı baktı. Yukarıda ikisi de ağacın dallarına tutunmuş, yardım bekleyen yavru kedi gözleriyle aşağı bakıyorlardı.

“Tamam… peki biz bunları nasıl aşağı indireceğiz?” diye sordu sonunda.

“Seni onun için çağırdım zaten.” Dedi Sehun, dudağının bir köşesi pis bir gülüşle yukarı kıvrılırken, “Plan şu ki, sen yukarı çıkıp onları aşağı atıyorsun, canım isterse ben de tutmayı deneyebilirim, belki.”

Ormanın daha uzak bir köşesinde Baekhee Sehun kadar eğlenmiyordu. Arkasından gelen ayak seslerine aldırmadan, sadece kulaklarında gittikçe güçlenen fısıltıyı dinliyor ve hayatı buna bağlıymış gibi ağaçların arasında koşarak bir görünüp bir kaybolan gölgeyi takip ediyordu.

“Baekhee, bekle!” dediğini duydu arkadan Kai’nin sesinin; ama hız kesmedi, aksine daha da hızlandı. Bir süre sonra arkasından ayak sesleri kaybolmuş, önünde de geniş bir açıklık belirmişti. Açıklığın ortasında bir ışık tek başına duruyordu. Bir an olduğu yerde çakılıp kaldı Baekhee, sonra kendine nefes almayı hatırlatarak ışıklar içindeki, ona arkası dönük insana doğru adımlar attı. Yaklaştıkça kalbi göğüs kafesinden fırlayacakmış gibi atıyordu; ama ışıklar içindeki genç ona dönüp baktığında zaman onun için tamamen durdu.

“Baekhee?” dedi Yesung’un uzaktan çınlayarak gelen sesi. Bu mümkün müydü? Deliriyor olup olamayacağını merak etti Baekhee; ama şu anda içinde kopan fırtına, mantığını bastırıyordu.

“Ö-özür dilerim, Jongwoon, çok özür dilerim, benim yüzümden…” diye hıçkırdı Baekhee, fırtına şiddetlenirken. Damlaların hiçbiri önünde ışıklar içinde duran gence dokunmuyordu. Yesung korku ve endişeyle bakıyordu kıza.

“Neden özür diliyorsun?” dedi, sanki omuzlarına koymak istiyormuş gibi ellerini kaldırıp; ama elleri havada kararsızlıkla, kıza dokunmadan öylece asılı kaldı.

“B-benim yüzümden...” Diyebildi ancak Baekhee tekrar. Yesung etrafa baktı.

“Sırılsıklamsın… neden bu kadar ıslaksın?” diye sordu genç, alakasız bir biçimde. Baekhee başını iki yana salladı.

“Fırtına var… burada ne olduğunu göremiyor musun?” Diye sordu kız.

“Hayır, sadece seni görebiliyorum.” Dedi Yesung.

“Neden geldin? Neden geri döndün buraya?” dedi Baekhee sitem edercesine. “Senin burada kapana kısılmanı istememiştim!”

“Kapana kısılmak mı? Burada kapana kısılabileceğim bir yer yok. Baekhee beni buraya sen çağırdın, ben senin için buradayım.” Dedi Yesung. Baekhee inanamayarak ona baktı.

“B-ben mi?” diye kekeledi, sonra içgüdüsel olarak kolundan sarkan deri bilekliğe dokundu. “Benim yüzümden mi?”

“Senin için, ikisi farklı şeyler.” Dedi Yesung, kızı yatıştırmaya çalışarak, “Sen beni çağırdığın için. Kazanın olduğu günden beri senin sesini duyuyorum, beni çağırıp duruyorsun. Rüyamda bile gördüm seni. Bir keresinde hastane odamda gördüğümü sandım; ben de hastaneden kaçıp geldim sana. Bana ihtiyacın olduğunu bilirken seni yalnız bırakamam.”

“Has…hastane odası mı? Sen neden bahsediyorsun, Jongwoon, sen hastanede olamazsın; sen bir hayaletsin.” Dedi Baekhee, gözlerini kırpıştırarak. Aslında bunun oldukça düşüncesizce bir laf olduğunun farkındaydı; ama hem anlaması gerekiyordu, hem de buna inanmadığı için burada kısılıp kaldıysa Yesung’a bunu hatırlatması gerekiyordu. Ama gencin yüzündeki ifade buna inanmadığını gösteriyordu.

“Hayır. Baekhee, hayır, ben hayalet değilim. Kazadan kurtuldum, ondan beri de hastanede yatıyorum, hatta oldukça da iyi durumdayım-” Dedi genç çabucak, sonra konuşmasının ortasında gözleri, aydınlanmış gibi, bir anda büyüdü. “Sen fark etmiyorsun… öldüğümü sanıyorsun…”

“Ne demek istiyorsun?” dedi Baekhee, içini saran dehşet, tepesinde çakan şimşeklerin çıkardığı korkunç gürültüyü bile boğarken. Genç, Baekhee’nin gözlerine bakarak, yavaşça, dikkatle konuştu.

“Kazada ölen ben değilim. Heyelanda sürüklenen okul otobüsünde sadece altı kişi hayatını kaybetti. Hocamız, şoför ve dört kız öğrenci.” Dedi Yesung, Baekhee’nin kanını dondurarak. “Baekhee… hayalet olan ben değilim. Sensin.”